Dit weekend stond er een interview in Het Laatste Nieuws met Helmut Lotti, zanger en ook fan van Elvis. Op de vraag waar Helmut troost in schoonheid en creativiteit vond kwam ook Elvis aan bod.

Helmut antwoordde als volgt: Wat ik heb met Elvis: dat is meer dan gewoon fanschap. Ik beschouw hem als mijn mentor. Dat heb ik al van kleinsaf. De eerste keer dat ik hem op tv zag - hij was doodziek en zong veel te zwaar My Way - ben ik gewoon beginnen huilen. Elvis is de reden waarom ik gezond leef. Hij is mijn grote voorbeeld van hoe je op een podium staat, maar tegelijk ook van hoe je je leven niet moet leiden. Elvis en ik, we lijken wat op elkaar. Elvis is natuurlijk honderd keer knapper, maar we hebben veel gemeen. De blikken die we werpen naar muzikanten. De grapjes. De snelheid waarmee we inspelen op situaties. Het hypersensitieve. Ik denk dat Elvis ADHD had. En misschien ook wel een manische depressie. Alleen: Elvis was verslavingsgevoelig en ik niet. Ik drink geen alcohol meer, dat heb ik voor een optreden sowieso al nooit gedaan. Ik heb daar in 33 jaar geen tien keer tegen gezondigd.