In 1972 verovert Elvis eindelijk New York. Nochtans twijfelde Elvis of de Yankees hem een warm onthaal zouden geven bij zijn concerten in de Madison Square Garden. De honger naar tickets was echter zo groot dat de drie voorziene concerten niet aan de vraag konden voldoen. Het werden vier concerten die een mijlpaal vormen in Elvis’ carrière.

Als men mij vraagt naar mijn favoriete Elvis-periode, dan moet ik daarover geen seconde niet nadenken: voorjaar 1972. Zowel Elvis als de TCB-band zitten dan op hun muzikale hoogtepunt, de shows barsten uit hun voegen qua kracht en dynamiek. Elvis ziet er geweldig cool uit met zijn langere haren. De magistrale concertfilm Elvis On Tour uit april 1972 geeft een perfect beeld van hoe het eraan toe ging, zowel achter als op het podium. Je voelt bij het bekijken gewoon de elektriciteit die door de concertgebouwen sidderde. De TCB-band is intussen uitgegroeid tot wellicht ’s werelds beste ritmesectie. Met Ronnie Tutt, Glen D. Hardin, Jerry Scheff, John Wilkinson en James Burton heeft Elvis de best mogelijke muzikanten achter zich die hem dát geven wat hij wil: livemuziek die gespeeld wordt met een ongekend hoog energiegehalte.

Dirigent Joe Guercio heeft de partijen van zijn orkest verder verfijnd, waarmee hij de typische jaren ’70 ‘Vegas’-sound van Elvis helemaal klaar heeft. Vergelijk bijvoorbeeld Proud Mary uit 1970 met de versie uit 1972 en je weet wat ik bedoel. Voeg hierbij nog de prachtige stemmen van J.D. Sumner & The Stamps én The Sweet Inspirations om het plaatje helemaal compleet te maken.

De setlist in deze tijdsperiode bestond onder andere uit oude jaren ’50 hits die in een nieuw uptempo jasje werden gestoken. Elvis vond toen de rock-‘n-roll voor een derde keer opnieuw uit. Burton schudt ongelooflijke gitaarlicks uit zijn roze Pink Paisley Telecaster en Scheff pompt met zijn Fender basgitaar...