Komende week verschijnen de memoires van Cher, getiteld Cher: The Memoir Part One. In dit boek blikt Cher terug op haar leven en carrière, met bijzondere anekdotes en openhartige herinneringen. In het voorwoord beschrijft ze nadrukkelijk haar liefde en bewondering voor Elvis Presley, en wij delen dit graag met jullie.

Hieronder vind je een vertaling van dit deel van het voorwoord:

Los Angeles, zomer 1956

Het duurde weken voordat ik bijgekomen was van het zien van dit optreden, en op sommige manieren ben ik dat nooit echt. Iemand wiens muziek ik voor het eerst op de radio hoorde, blies een gat in mijn begrip van de wereld en ik ben nooit meer dezelfde geweest. Terwijl ik samen met mijn moeder naar de televisie keek, verscheen een jonge, populaire zanger genaamd Elvis Presley op het scherm tijdens The Ed Sullivan Show. Wij waren twee van de zestig miljoen Amerikanen die dat historische optreden in september 1956 zagen.

Hoewel Elvis die zondagavond heel traditioneel gekleed was, zag hij eruit en bewoog hij zich op een manier die ik nog nooit eerder had gezien. Hij begon met Don’t Be Cruel, en tegen de tijd dat hij Love Me Tender inzette, voelde het alsof hij alleen voor mij zong. Ik wilde zo graag in de televisie springen en zelf Elvis zijn.

Een jaar later hoorde ik dat hij een concert zou geven in het Pan-Pacific Auditorium in Los Angeles. Met sterren in mijn elfjarige ogen stormde ik naar huis. “Mama, mama! Elvis komt naar het Pan-Pacific! Kunnen we gaan? Alsjeblieft?” Ik was ervan overtuigd dat ik erbij moest zijn. Stiekem dacht ik dat hij me in de menigte zou zien en uit zou kiezen, al dacht waarschijnlijk elk meisje dat.

Gelukkig was mijn 31-jarige moeder net zo gek op Elvis als ik. Een feit waar mijn vriendinnen jaloers op waren, want hun moeders keurden zijn rauwe seksualiteit absoluut niet goed. Tot op de dag van vandaag weet ik niet waar ze het geld vandaan haalde, maar Georgia vond een manier. Als zussen in plaats van moeder en dochter kleedden we ons op en gingen we naar de stad. Toen we dichter bij het Fairfax District kwamen, voelden we de spanning groeien, totdat we ons ineens midden in een pulserende menigte van negen duizend gillende meisjes bevonden.

Binnen in het auditorium, op een golf van adrenaline, vonden we onze klapstoeltjes halverwege de zaal. Toen de lichten doofden en de spotlights aangingen, stond Elvis daar en het was pure magie. Een oorverdovende oerkreet ging door de zaal terwijl een explosie van flitslampen hem omringde. Daar stond hij, in zijn beroemde gouden pak, dat glansde en van kleur veranderde in het licht.

Hij was zo knap met die geweldige glimlach en glanzend zwarte haren, exact dezelfde kleur als de mijne. Iedereen sprong op van hun stoelen, schreeuwde hysterisch en stond op de stoelen om hem beter te kunnen zien. Vanaf dat moment konden we alleen nog zijn hoofd en schouders zien, maar het maakte niet uit. Zijn bewegingen, het wiegen van zijn heupen en het schudden van zijn benen waren adembenemend.

Mijn moeder en ik werden meegesleept door de hysterie, helemaal naar de rand van de menigte. Ik begreep niet waarom iedereen zo gek deed. Ik was te jong om dat deel te begrijpen, eerlijk gezegd. Maar één ding wist ik zeker: ik wilde ooit zelf op dat podium staan, in de spotlight.

Toen ik naar mijn moeder keek, was ook zij compleet betoverd. Ze zag er prachtig uit in een geweldige outfit, en ik was er zeker van dat als Elvis iemand zou kiezen, hij mijn moeder zou kiezen. “Mam, kunnen wij ook op onze stoelen staan en schreeuwen?” riep ik in haar oor. Lachend en haar schoenen uittrekkend, zei ze: “Ja, kom op, laten we het doen!”

Cher's memoires zullen ongetwijfeld veel lezers raken met haar persoonlijke verhalen en herinneringen.

uit “Cher: The Memoir (Part One)” door Cher. Copyright © 2024 door Cher.