Maanden van tevoren hadden we het reisprogramma al uitgestippeld: onze eerste reis naar Elvistown, Tennessee moest en zou een schot in de roos worden. Aan belangstelling ontbrak het alleszins niet: twee maanden voor take off telden we 41 deelnemers. Mogelijk had het attractieve reisprogramma én de uitermate betaalbare reisprijs (slechts 1500 euro per persoon, of 1400 euro voor wie op een driepersoonskamer sliep) daar wat mee te maken. In elk geval was de ploeg van ElvisMatters klaar om Elvistown, Tennessee te veroveren.

Welk reisverslag je ook schrijft over 8 dagen Memphis, nooit kunnen alle indrukken, impressies, ervaringen of verhalen erin verwerkt worden. 8 dagen onder de Elvis-douche, dan is elke seconde belangrijk. Laten we het dus maar op een ‘objectief’ verslag houden.

Dinsdag 10 augustus
Het vertrek was gepland op dinsdag 10 augustus. Ruim een uur vóór het afgesproken tijdstip was de laatste reiziger al in Zaventem, gepakt en gezakt en mét ElvisMatters-T-shirt aan. Kwestie van als groep makkelijker door de incheck te geraken. Snel een eerste groepsfoto, en hup – naar het Beloofde Land. Enige tegenvaller op de trip was een uitermate lastige douane-beambte in Atlanta, waar we van vliegtuig wisselden. Terwijl de minuten wegtikten voor de volgende vlucht, bleef de man de ene vervelende vraag na de andere uit zijn mouw schudden.
• Hoe oud is Priscilla?
• Hoeveel kinderen heeft Lisa-Marie?
• Wie runt Graceland?
• Welk is de best verkochte plaat van Elvis…?
Blijkbaar was ons Elvis-T-shirt niet overtuigend genoeg, en wilde de agent weten of we écht wel fans waren, en geen terroristen. Resultaat van al dat gevraag: 14 reizigers misten hun aansluiting naar Memphis. Terwijl Michel de eerste groep op het vliegtuig begeleidde, bleef Peter in Atlanta achter tot ook daar de laatste stempel gezet werd. Met een uur vertraging (gelukkig was er nog een tweede vlucht), konden de laatste EM-reizigers dan toch inschepen. Om de miserie enigszins te compenseren, reed de buschauffeur in Memphis via Graceland naar het hotel – kwestie van Het Huis op de eerste dag al gezien te hebben…
Het Sleep Inn hotel voldeed aan alle verwachtingen: ruime kamers, vriendelijke service, ideaal gelegen in downtown Memphis. De eerste avond trokken we meteen naar “The Flying Saucer”, een muziekcafé vlakbij Beale Street, waar een paar honderd biermerken verkrijgbaar waren – waaronder zelfs Leffe!
Maar goed, het bed wachtte, en de volgende dag begon onze eerste dag Memphis.

Woensdag 11 augustus
Woensdag was het bus-dag, met een city-tour doorheen de stad waar Elvis zijn hart aan verpand had. We reden langsheen het Sint-Jude Hospitaal (waar Elvis vaak donaties aan schonk), Sun, Graceland, de Mississippi, Mud Island, the Pink Palace, Poplar Tunes… kortom: we ontdekten elke plek die belangrijk is geweest voor Elvis. In Aubedon Drive hielden we halt aan het eerste huis dat Elvis gekocht had. Het geluk lachte ons toe, want de eigenaar was bereid ons in het huis rond te leiden.
Na een hartige hap, ging het richting Gibson Guitar fabriek. In 45 minuten kregen we het hele productieproces van de wereldberoemde gitaren te zien: indrukwekkend, zonder meer. En dan te weten dat er in de hele fabriek slechts 50 gitaren per dag afgeleverd worden – van vakmanschap gesproken.

Donderdag 12 augustus
Na het ontbijt in het hotel (zowat de enige plaats in Memphis waar de ontbijtservice gratis is!) wachtte dé Grote Dag: Graceland! Om 9.30 uur was de hele EM-bende al ter plaatse. De tickets voor de All In Platinum Tour lagen klaar, deze dag kon onmogelijk stuk. In de tickethal ontdekten we trouwens de eerste Elvis-flipperkast, en op het Elvis Presley Plaza zagen we de DJ’s aan het werk van de Sirius-Elvisradio. Graceland ademde dezelfde gracieuze sfeer uit die we kenden van vroegere reizen, al merkten we toch enkele verschillen met vorig jaar:
• Er stonden opvallend méér podiumpakken in de Raquet Ball Room tentoongesteld
• De Aloha-cape hing nu rond het bijhorende pak
• Voor het eerst kregen de pakken ook officieel een naam (‘Tiffany Suit’, ‘Rainfall Suit’, …)
• In het automobiel-museum merkten we dat het zwart-wit-filmpje waarop Vernon en Gladys met de pink Cadillac in de sneeuw rijden, deels ingekleurd was.

Vrijdag 13 augustus
Een must voor wie Memphis bezoekt, is een ontbijt in de Zuiderse traditie. Met de hele groep trokken we ’s ochtends naar de Bon Ton Breakfast Bar, waar een brede waaier van ontbijtmogelijkheden aangeboden werd; van typische “grits” tot pikante omeletten-met-bonen. Even traditioneel in Memphis is het rustige tempo van het keukenpersoneel. Ook al arriveerde de groep om 8.15 uur, het duurde tot een eind na 9 uur voor de laatste tafel bediend was.
Verder: een eerste vrije dag: de hoogste tijd dus om Beale Street te verkennen, en de nieuwste souvenirs in de winkeltjes tussen de restaurants en cafés te ontdekken.
Omstreeks 6 uur ’s avonds blies de groep opnieuw verzamelen, voor twee concerten. Organisator Darwin Lamm (voorzitter van de fanclub ‘Elvis International Forum’) liet eerder al weten dat hij deze concerten voor de allerlaatste keer zou organiseren. Misschien had de dure prijs (48 dollar per ticket per show) er wat mee te maken, maar veel interesse voor de shows was er niet. In laatste instantie besliste Darrin zelfs om de hele show te verhuizen naar het veel kleinere Cannon Convention Center. Deze zaal telde iets meer dan 1.000 plaatsen, maar ook hier liep de showroom niet vol.
De concerten zelf dan. Het deed deugd om Scotty Moore na zijn hersenoperatie weer op het podium te zien, maar eerlijk is eerlijk: Scotty heeft recht op alle denkbare respect, maar gitaar spelen heeft hij stilaan verleerd. Een back-up gitarist nam telkens de lead gitaar over, terwijl Scotty zich beperkte tot ritmegitaar. Het wàs dan ook ruim 50 jaar geleden dat hij voor het eerst de akkoorden van “That’s All Right Mama” aansloeg, en dat kroop duidelijk niet in de kleren. Ook drummer DJ Fontana, inmiddels een zware hartoperatie achter de rug, kreeg versterking van een tweede drummer. Grote verrassing was de 77-jarige Boots Randolph, die met zijn saxofoon op vrijwel élk filmnummer van Elvis te horen is, en een onvergetelijke solo neerzette op de plaat “Reconsider Baby”. Ondanks de grijze haren, had Boots nog niets van z’n talent verloren. Niet moeilijk dat hij als eerste een lange staande ovatie kreeg.
De tweede show begon een kleine 2 uur later. Hier hadden de meeste leden naar uitgekeken: de TCB Band met Terry Mike Jeffrey. Was Terry Mike in een slechte dag, had iemand met zijn microfoon geknoeid, of was hij met het verkeerde been uit bed gestapt? Feit is dat de zanger het publiek niet echt kon boeien. De TCB Band leverde als vanouds muzikaal vuurwerk af, maar ze moesten de klus alleen klaren. Terry Mike werkte zich bijna routineus door het repertoire, en uitgerekend op het moment dat de spotlights in de richting van James Burton draaiden voor “Johnny B. Goode” vroeg hij zijn zoon Adam om het nummer te zingen. Een matte uitvoering was het resultaat, gezongen door een jongen die geen twee centimeter van zijn plaats durfde gaan. Jammer. Staande ovaties bleven uit, en toen Terry Mike tegen middernacht het laatste nummer aankondigde, vroeg niemand in het publiek om een bisnummer. De TCB Band had veel beter verdiend. Laat ons het houden op dit: Vrijdag de 13de was niet echt een geluksdag voor Terry Mike Jeffrey – en 48 dollar (40 euro) was véél geld voor deze show.

Zaterdag 14 augustus
Als je in Memphis bent, oefent Graceland een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Elvisfans uit. Vandaar dat de groep deze dag vrij kon kiezen. De ene trok naar Graceland voor een tweede rondleiding, een ander verkoos een bezoek aan de begraafplaats Forest Hill, nog anderen zetten koers richting Beale Street, of Lauderdale Court, waar Elvis als 13-jarige een tijdje gewoond heeft. En wie geld genoeg had, bracht een bezoekje aan de platenbeurs aan Brooks Road, waar originele Elvis-persingen en oude memorabilia voor een stevige prijs te koop lagen. Leuke dingen voor de fans, maar helaas niet voor ieders beurs.

Zondag 15 augustus
In de groep doet een nieuwtje snel de ronde: twee medereizigers, Remi Van Camp en zijn vrouw Paula willen in de kapel van Graceland hun huwelijksbeloften hernieuwen. En ze vragen de hele groep mee. De ceremonie vindt dinsdagavond plaats, en biedt een eenmalige kans aan ons om de Graceland-kapel te zien. Immers, zonder uitnodiging kom je er niet in.
Terwijl het bestuur van ElvisMatters over een gepast cadeautje nadenkt, rijdt de bus al voor, om de deelnemers aan de Candle Light Vigil (kaarsjesprocessie) op te pikken. Opvallend: onze groep was de enige die – zoals het hoort – uitgedost was in het club-T-shirt. We merkten even verder nog 4 andere Belgen op zonder Elvis-T-shirt, en natuurlijk ook een delegatie van onze Nederlandse vrienden. Het thema dit jaar was “I Love You Because”. Om 9 uur stipt, gingen alle kaarsjes tesamen de hoogte in, zodat de pers foto’s kon nemen van de lichtzee voor de muren van Graceland. Onze groep bereikte de Meditation Garden om precies 10 minuten vóór middernacht, en klokslag 12 uur stonden we opnieuw aan de Music Gates beneden. Op weg naar het hotel lazen we op het programmaboekje de aangepaste tekst van “I Love You Because”:

We love you Elvis,
Because you understand every single thing we try to do.
Your music is always there to lend a helping hand.
No matter the burden or despair,
I know Elvis’s music and love will see me through
We love you Elvis, for a hundred thousand reasons,
But most of all
We love you because you’re you

Maandag 16 augustus
Nauwelijks bekomen van een emotionele avond, reed de bus opnieuw op de oprit van het hotel. Dit keer stond een lange dag op het programma. De aftrap werd gegeven in het Stax-museum aan de East McLemore Street. Vorig jaar, in mei 2003, heropende Stax na 30 jaar verval opnieuw de deuren. Elvis nam in deze studio twee LP’s op: “Raised on Rock” en “Promised Land”, beide in 1973. Een aantal andere Stax-songs kwam later ook op de LP “Good Times” terecht. De eigenaars van de nieuwe Stax-studio kozen er bewust voor niet té sterk op Elvis te focussen. Stax stond immers voor soulmuziek, en had eigen helden zoals Rufus Thomas, Isaac Hayes, the Bar-Keys, Ike & Tina Turner, Albert King en talloze andere zwarte artiesten. Het viel dan ook tegen dat er slechts één display-case gewijd was aan Elvis – maar tegelijk begrijpen we de bekommernis van de Stax-directie om het museum niet te veranderen in alweer een nieuwe Elvis-tempel.
Op deze bijzondere dag – Elvis’ 27ste sterfdag – hadden we ervoor gezorgd dat onze groep als allereerste de legendarische Sun-studio’s binnen mocht, om de plaats te ontdekken waar een halve eeuw voor het eerst rock ‘n’ roll-geschiedenis geschreven werd. Het blijft opvallen hoe klein de studio wel is, én hoeveel vertrouwen de gidsen stellen in de bezoekers. Poseren met Elvis’ microfoon, instrumenten voelen en foto’s nemen: alles mag, geen probleem.
Via een korte stop aan Graceland – het wàs per slot van rekening 16 augustus – duwde de buschauffeur het gaspedaal in, richting Tupelo. Na een tussenstop in één van de grote shoppin centra, reden we de Presley Plaza op, waar het kleine geboortehuisje met twee kamers meteen opviel. De hele site werd onlangs vernieuwd, en het resultaat is werkelijk prachtig. Een uitermate smaakvol museum, vriendelijke gidsen in het geboortehuisje, een alleraardigst standbeeld van Elvis op 13 jaar (toen hij Tupelo verliet), een oude Plymouth ’36, net zoals zijn ouders er één bezaten toen ze hun hebben en houden op de wagen laadden, en een zeer verzorgde souvenirshop met àndere voorwerpen dan we tot dan toe hadden gezien in Graceland en Beale. Maar het meest impressionerende moment was wellicht het stilte-moment in de Memorial Chapel. Zelden zo’n samenhorigheid tussen fans gevoeld, zonder dat er één woord gesproken werd.
Veel te vroeg – we hadden uren kunnen rondhangen op deze plek – was het opnieuw vertrekkenstijd. Niet zonder dat we aan de Tupelo Hardware Store gestopt waren, de winkel waar moeder Gladys de eerste gitaar voor haar zoon Gladys had gekocht. Ook hier merkten we een verandering tegenover vroeger: het aanbod Elvis-souvenirs was merkelijk uitgebreid, en voor het eerst sinds lang bood de Hardware Store opnieuw gitaren aan. Een uitgelezen kans voor enkele van onze muzikaal aangelegde leden om hun versie van “That’s All Right Mama” uit te proberen…

Dinsdag 17 augustus
Voor Paula en Remi was het aangenaam wakker worden: vandaag zouden ze hun huwelijksbeloften hernieuwen. “Na 50 jaar mocht dat wel”, had Peter nog lachend gezegd in de bus. Ook al werd de ElvisMatters-ploeg pas tegen 16 uur aan de kapel verwacht, toch besloten de meeste leden om op eigen houtje al te vertrekken. Kwestie van Graceland voor een laatste keer te kunnen zien. Paula en Remi bleven, samen met hun 6 getuigen (Mario, Tom, Linda, Johan, Chis en Peter) alleen achter in het hotel. Het EM-bestuur had de twee tortelduifjes verteld dat er een shuttle-busje zou voorrijden omstreeks half vier. Maar nergens was een shuttle te zien. De enige beweging kwam van een lange witte limousine die pàl voor het hotel parkeerde. Remi greep meteen zijn kans, en poseerde met zijn vrouw voor de lange limo, “in afwachting van de komst van de eigenaar”… Groot was hun verbazing toen de limo-chauffeur voor hen de deur opende: de XXXL-auto was speciaal ingehuurd voor Remi en Paula, een presentje van ElvisMatters. Als twee leden trouwen, moet dat in stijl gebeuren, zo werd geoordeeld.
In de kapel wachtte Father David het gezelschap op. De korte ceremonie bleek aangrijpender te zijn dan verwacht. De priester sprak rake woorden over liefde en geluk, en vroeg zowel aan Remi als aan Paula om hun huwelijksgeloften te hernieuwen. De zegen van Father David en een laaiend applaus beëindigden de dienst. Als extra verrassing trok het bruidspaar naar Graceland. Terwijl de veiligheidsdiensten twee bussen tegenhielden, kregen Remi en Paula alle kans om zich aan de poorten en zuilen van Graceland te laten vereeuwigen. Mooiere huwelijksfoto’s zijn écht ondenkbaar.
Hoe zeer we ook wilden dat we de tijd konden terugdraaien, het uur van vertrek kwam dichterbij.
Met de hele groep ging het na de Graceland-plechtigheid richting “Rendez-Vous”, het allerbeste barbecue-restaurant van de stad. Memphis telt meer dan 100 BBC-eetgelegenheden, maar deze zaak toornt met kop en schouders boven de rest uit. Héérlijke ribbetjes (geserveerd zonder bestek!) en liters bier, cola en ice tea maakten van deze laatste gezamenlijke avond een onvergetelijk moment. Zelfs de vaste klanten van de Rendez-Vous keken verbaasd op toen enkele mensen in het midden van het restaurant spontaan een dansje inzetten… Op Elvis-muziek natuurlijk! Een mooiere afsluiter was ondenkbaar.

Woensdag 18 augustus
Schone liedjes, weetjewel… Voor een laatste keer ontbijten in het hotel, de talloze souvenirs in koffers pakken, uitchecken en dan richting België. Dit keer géén douaneproblemen gelukkig, al duurde de terugvlucht toch langer dan de heenvlucht. Logisch misschien: wat achter ons lag, was zo indrukwekkend geweest dat het maar moeilijk afscheid nemen was.
Maar we komen terug. Zeker weten. Nu al (augustus 2004) tellen we 12 inschrijvingen voor de EM-Memphis-reis van volgend jaar. Nog een jaartje wachten, en dan landen we opnieuw met een hele groep in Memphis. Er zijn mindere dingen om naar uit te kijken…

Ook in augustus 2005 trekt de ploeg van ElvisMatters naar Memphis. We doen er alle vaste Elvis-plaatsen aan, en bieden opnieuw dezelfde hoogstaande service! Richtprijs per persoon (onder voorbehoud van koerswijzigingen): slechts 1500 euro. Inschrijven via Peter: 014/31.44.40 (Nederland: 0032/14.31.44.40) of info@elvismatters.be.
Deelnemers kunnen ook sparen met onze maandformule: 100 euro per maand op rekeningnummer 733-1681977-27.