“Hij hengelde niet naar complimenten.
Elvis was er gewoon voor de fans”

Niemand die er kon naast kijken deze zomer: het was 40 jaar geleden dat Elvis opnieuw naar Las Vegas trok om er aan het derde luik van zijn indrukwekkende carrière te beginnen: “The Return of the Tiger Man”, de terugkeer van de grootste entertainer ooit naar het podium. Vlak na het eerste concert riep Colonel Parker de pers bijeen om kennis te maken met de “nieuwe Elvis”. Eén van de gelukkigen die avond, was Ian Fraser die niet enkel 4 concerten bijwoonde, maar ook de persconferentie én zelfs de repetitie. Dit zijn z’n herinneringen, uit eerste hand.

Bewerking: David Hamal

Ian, jouw verhaal over Elvis is wel bijzonder te noemen. Je was niet enkel getuige van één van de belangrijkste momenten in de carrière van Elvis: zijn comeback op het podium op 31 juli 1969 in het Las Vegas International Hotel, maar je was ook aanwezig op de persconferentie die dezelfde avond vlak na het concert gegeven werd.
Ja, dat klopt. Ik was amper 18 jaar en zou korte tijd later mijn eerste jaar op de universiteit startten om advocaat te worden.
Welke connectie had je met Elvis om zowel het concert te zien en uitgenodigd te worden voor de persconferentie op zo een jonge leeftijd?
Eigenlijk geen enkele. Het leek me gewoon een bijzonder gegeven om naar Las Vegas te vliegen op 31 juli om de kans te krijgen om het eerste concert voor het publiek op 1 augustus 1969 als fan mee te maken. Ik herinner me dat ik zo zelfzeker was dat ik tegen mijn moeder vertelde dat ik Elvis ging ontmoeten. Zij had me ook geld geleend voor het vliegticket. Met mijn eigen spaargeld kon ik 3 dagen in Vegas blijven en 4 concerten bijwonen: de diner en midnight shows van 1 en 2 augustus. Ik kwam aan in de ochtend van 31 juli en checkte in in de Riviera appartementen voor 6 dollar per nacht en ging al meteen een kijkje nemen in het International. Ik was benieuwd naar het gebouw op zich en had gelezen dat het zwembad op Lake Mead de grootste aangelegde waterpartij van de streek was. Ik ging naar het toilet en was verrast om Elvismuziek te horen. Het was een versie van ‘Love Me Tender’ die ik nog nooit eerder hoorde en besefte toen dat de muziek live gespeeld werd en dat Elvis aan het repeteren was. Ik ging naar beneden en zocht de ingang van de showroom. Aan de deur stond een bewakingsagent. Een bezoeker ging naar hem toe voor een inlichting. Op het moment dat de agent afgeleid werd pakte ik de kans om ongemerkt te trap naar het balkon op te lopen. Ik verstopte me achter de zetels en gluurde over de leuning en zag Elvis op het podium staan terwijl hij repeteerde met het grote orkest. Toen ik aankwam, eindigden ze net ‘Mystery Train’.
Dat was een flinke dosis geluk wat je daar had! Weet je nog welke kledij Elvis aan had en welke songs je toen nog hoorde?
Hij had een zwarte broek aan met een groen shirt en hij zat op een barkruk terwijl hij instructies gaf aan zijn muzikanten en titels riep als ‘Memories’ en ‘Yesterday’. Net op het moment dat ik helemaal in extase was, merkte Joe Esposito me op en riep ‘Daar is iemand, hou hem tegen’. Joe en Alan of Lamar kwamen naar boven gelopen. Ik liep de andere kant uit die uitgaf op een gang en een trappenhal. Ik kon een deur openen die niet gesloten was en verstopte me in een technische ruimte met spots die op het podium gericht stonden. Ik hoorde Elvis’ mannen voorbijlopen en verroerde geen vin. Vanuit die positie kon ik verder kijken naar de repetitie.
Ik raakte pas echt opgewonden toen ik Elvis ‘Suspicious Minds’ hoorde roepen. Een lied dat ik nooit eerder had gehoord en het klonk fantastisch. Ik kreeg kippenvel toen ik dit voor het eerst hoorde. Niet veel later eindigde hij de repetitie, hing een handdoek rond zijn nek en verdween van het podium. Toen het orkest aan het inpakken was, had ik het lef om naar beneden te gaan en het podium op te stappen en mengde me tussen de groep van muzikanten die naar hun kleedkamers in de kelder gingen. Ik probeerde niet op te vallen en deed alsof ik daar hoorde. Eén van de muzikanten vroeg uiteindelijk toch wat ik daar deed. Ik vertelde dat ik de reserve pianist van Elvis was. Hij lachte en vroeg of ik die avond naar het concert ging. Ik antwoordde ‘uiteraard’ maar was tegelijk verrast te horen dat er die avond al een show ging zijn. Ik wist niet wat ik zou doen...mijn schuilplaats terug opzoeken en enkele uren wachten tot de show begon of toch terug naar mijn hotel gaan en die avond terug proberen binnen te glippen? Ik koos voor het tweede. Ik vond de dienstuitgang, ging me opfrissen in mijn hotel en kwam ’s avonds terug binnen langs dezelfde weg. Ik ging me terug verstoppen in dezelfde ruimte met de spots.
Hoe was het humeur van Elvis tijdens de repetitie? Maakte hij grappen met de band? Ging hij van lied naar lied of stopte hij vaak tijdens het zingen?
Zoals ik het me herinner lag er een hoog tempo in de repetitie en was het vooral zakelijk. Er waren zeker pauzes in de liedjes zodat hij aanwijzingen kon geven aan de band. Hij maakte ook grapjes maar hij was toch vooral heel geconcentreerd aan het werk.
Hoe lang heb je dit tafereel kunnen aanschouwen?
Ik heb er minstens 45 minuten kunnen van genieten. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist was het afgelopen. Elvis ging eerst van het podium, dan de TCB band en dan het orkest. Het was op dat moment dat ik besloot om achteraan in de rij aan te sluiten in de hoop om Elvis te kunnen zien. Tegen de tijd dat ik beneden aan kwam was Elvis al in zijn kleedkamer met gesloten deur.
Hoe voelde het om tussen de spots verstopt te zitten en te wachten tot de show begon?
Het leek wel een eeuwigheid te duren! Ik zag het publiek genieten van hun diner en cocktails. Ik zag dat er links van het podium een stoel open bleef. Toen het diner afgelopen was en de tafels afgeruimd zat er nog steeds niemand op die stoel. Ik raapte al mijn moed bij mekaar en ging recht op mijn doel af. Ik verliet mijn schuilplaats en liep naar een zij-ingang van de showroom. Een bewaker vroeg of hij me kon helpen en ik antwoordde zelfverzekerd dat mijn plaats al toegewezen was. Eens ik op de plaats aangekomen was, dronk ik dadelijk een glas water leeg en schonk mezelf een whiskey in. Alle tafels waren immers voorzien van flessen met alcohol. Op dat moment klopte mijn hart in mijn keel en was doodsbenauwd voor het moment dat er iemand op mijn schouder zou tikken en zeggen dat de stoel bezet was. Ik had zo een schrik dat ik niet durfde rond te kijken en enkel wat sprak met de mensen aan dezelfde tafel. Ik vertelde hetzelfde als eerder die dag, namelijk dat ik de reserve pianist. Vreemd genoeg moest ik daarop 2 handtekeningen uitdelen. Eindelijk doofde de lichten...eerst was er de komiek Sammy Shore en daarna kwamen The Sweet Inspirations. Ik wou gewoon dat Elvis snel op zou komen eer ik zou betrapt worden en ze me buiten zetten. Eindelijk was het zover...de blazers klonken door de zaal, het gordijn ging open en Elvis kwam op aan mijn rechterkant. De showroom explodeerde en Elvis ontving meteen een staande ovatie. Nadat Elvis zijn publiek langs de zijkanten van het podium begroette, kwam hij terug naar het midden en ging achter de microfoon staan. Hij was amper 3 meter van me verwijderd. Ik was compleet onder de indruk toen ik Elvis met zijn rechterhand een zwaai naar de micro zag maken en de eerste woorden van de avond zou zingen. Ik zag dat zijn hand beefde...mijn God… Elvis beefde. Dan volgde ‘Well, it’s one for the money, two for the show,...’ en hij was vertrokken. De show ging verder met een aantal up tempo songs en na elk blok ontving Elvis een staande ovatie uit het publiek.
Hij werd wat relaxter op het moment dat hij ‘Love Me Tender’ zong en tegen het publiek sprak. De monoloog was korter dan de daaropvolgende shows die ik zag, maar wel grappig. Het publiek reageerde enthousiast wanneer Elvis vertelde dat hij het contact met een live publiek miste en hij bedankte hen om te komen. Het grootste applaus kwam na ‘Suspicious Minds’ en het bleef enkele minuten duren. Elvis gaf zich volledig in deze klassieker die iets trager en aangenamer van tempo was dan de latere versies. Veel delen van de show leken wel een droom te zijn en waren moeilijk te herinneren de dag later, laat staan zoals nu, veertig jaar later. Als ik me niet vergis, stond het publiek nog steeds recht en applaudisseerde het tijdens ‘What I’d Say’ wanneer Elvis van het podium verdween. Het publiek schreeuwde enthousiast toen hij terug verscheen en de Ray Charles klassieker hernam. Elvis bedankte het publiek voor de warme reacties en genoot breed glimlachend van zijn triomf. Ik weet niet of het zweet of tranen waren die ik zag toen hij ‘Can’t Help Falling In Love’ inzette. Het gordijn zakte naar beneden en de elektriciteit die het hele concert lang in de showroom hing, doofde langzaam uit. Ik bleef in de showroom achter tot deze bijna leeg was en verzamelde zoveel mogelijk Opening Night Menu’s die achtergelaten werden (zonder vermelding van prijzen!). Van op het podium hoorde ik iemand roepen ‘Hi Pat, ga je backstage om Elvis te ontmoeten?’. Pat Boone, die de tafel naast mij zat antwoordde: ‘Nee, ik bracht al tijd met Elvis door voor de show en hij gaat nu ook nog een persconferentie geven’. Ik dacht er meteen aan om bij die persconferentie aanwezig te willen zijn.
Ik vond de persruimte op de etage van het Casino. Ik kocht een balpen, deed mijn das wat los en probeerde er ouder dan 18 uit te zien en hield me klaar om de naam van één of ander persagentschap te zeggen. Er stond echter niemand aan de deur en ik wandelde gewoon naar binnen en zocht een plaatsje tegen de muur in de kleine ruimte. Het duurde niet lang of Elvis betrad de ruimte, begeleid door zijn vader, Joe Esposito, Lamar Fike, Sonny West, Charlie Hodge en natuurlijk The Colonel. Het was ongelofelijk, maar zo ver als ik kon zien was er geen opname apparatuur geplaatst. Elvis stond recht terwijl hij op de vele vragen van de reporters antwoordde. Elvis was nederig en in een opgewekte bui. Zijn antwoorden bleven wel standaard (hij wachtte tot de filmcontracten afgehandeld waren en miste zijn live publiek). In elk geval geen onthullingen die de voorpagina’s zouden halen. Toen de persconferentie afgelopen was nam The Colonel het woord en vertelde dat hij niet bekend stond als een vriendelijke man “maar jullie krijgen allemaal een perspakket met foto’s van Elvis die je eventueel kan laten signeren”.
Hoelang duurde de persconferentie?
Het interview duurde ongeveer 20 minuten. Nadat The Colonel zijn mededeling afrondde snelde ik naar voor om een perspakket te pakken te krijgen en ik ging drie keer in de rij staan om een handtekening te krijgen. De derde keer brak Elvis het ijs, alsof hij me herkende en vroeg naar mijn naam en personaliseerde de foto. Hij schreef ‘To Ian.... Elvis Presley’.
Wat zat er in het perspakket?
Er zaten promo’s en info in van het nieuwe International hotel maar de echte schat waren de drie foto’s van Elvis, allemaal van de promoshoot voor de ‘68 Special: een zwart/wit foto van Elvis en zijn J200 gitaar, een kleurenfoto met gekruiste armen in het pak dat hij droeg in de Gospelscene en een portretfoto in kleur die leek op de cover van de single ‘Any Day Now’ met het rode shirt en sjaal.
Toen ik bij Elvis stond, probeerde ik mijn zenuwen te bedwingen en wou hem een vraag stellen. Achteraf gezien was het een domme vraag, maar ik wou weten wat hij vond van ‘I Need Somebody To Lean On’ een lied uit de film Viva Las Vegas. Elvis vroeg of dat een ballad was en eer ik kon antwoorden riep Fats Domino achter in de zaal ‘Hey Elvis’ en hij riep terug ‘Hey Fats’. Dat creëerde een chaos bij de fotografen die beiden samen op de foto wouden hebben. Hij keerde zich terug naar mij en vroeg of hij mijn vraag beantwoord had. Ik antwoordde dat hij dat had gedaan en bedankte hem. Hij vroeg of hij mijn pen kon hebben. Ik ben verlegen om te zeggen dat ik dat niet gedaan heb... ik wou ook nog een handtekening van zijn vader hebben en hij vond dat ok.
Eer ik er erg in had, zat mijn korte tijd met Elvis er op, het leek of het maar enkele seconden geduurd had. Ik kreeg de kans niet om hem te zeggen hoe goed ik de show vond en hoe zijn muziek me beïnvloed heeft en zijn gospels me de weg naar God getoond hebben. Het toeval wil dat ik enkele jaren later met Sherman Andrus van The Imperials in San Francisco samen het nummer ‘He Touched Me’ bracht. Ik heb er zo een spijt van dat ik dat niet tegen Elvis heb kunnen zeggen en dat ik hem mijn pen niet gaf. Ik voelde me eigenlijk heel onsympathiek achteraf. Ik besef wel dat ik gewoon compleet onder de indruk was van zijn aanwezigheid en dat ik nog steeds niet bekomen was van het feit dat ik kon binnenglippen voor de show en getuige was van dit historische feit.
De persconferentie was veel te snel voorbij. Inclusief de signeersessie was het na drie kwartier afgelopen. Elvis verliet de ruimte en ik bleef vol ongeloof achter met in mijn handen de bewijzen: de opening night menu’s, het perspakket en drie gesigneerde foto’s.
Dat is een ongelofelijk verhaal! Graag hoor ik wat meer detail over die bewuste avond in Vegas. Hoe was de première-avond vergeleken met de opnamen van RCA later die maand? Was de klank in de showroom OK of waren er technische mankementen?
Ik kan je zeggen dat er geen enkel mankement was dat mij is opgevallen en de repetities bewezen hun dienst. Ik ben zelf muzikant en was verbaasd over het strakke ritme van de band en hoe ze reageerden op Elvis. Als ik de eerste avond vergelijk met de concerten die ik later zag, dan had Elvis deze eerste Vegas-shows meer onder controle. Later werd Elvis veel losser, hij veranderde de setlist, vertelde meer grapjes. Wat wel bij elk concert opviel, is dat hij gewoon het podium bezat. Hij had het publiek in z’n ban en liet de teugels later op het seizoen wat losser op het podium. De eerste show duurde zo een 60 tot 70 minuten, terwijl de andere shows makkelijk boven de 100 minuten kwamen. In de latere shows bracht Elvis ook meer songs uit de American Studios opnamen en hij legde uit dat er een live album in de maak was. Ik herinner geen enkele ‘onvoorbereide’ song in die eerste shows.
Maakten Elvis of de band fouten op die eerste avond?
Geen enkele, de show liep gesmeerd. Iedereen presteerde op het toppunt van hun kunnen.
Waren er afwijkende songs die normaal niet door hem gezongen werden?
Nee, het was een doordachte maar veilige setlist. Ik herinner me geen grote verrassingen buiten ‘Suspicious Minds’. Ik herinner me wel dat hij enkele keren naar pianist Larry Mohoberac ging en vroeg om zelf piano te spelen. Meestal volgde dan een zeer strak en aggresief ‘Lawdy Miss Clawdy’. Het was later in de maand augustus dat er alternatieve songs opdoken. Waar ik nu aan denk, is ‘Inherit The Wind’ en ik denk dat ik toen ook ‘Rubberneckin’ en ‘This Is The Story’ hoorde. Op een avond begon hij ‘Return To Sender’ te zingen, maar de pianist vond de juiste akkoorden niet, ook niet toen Elvis hem de toonaard aangaf. Op dat moment dacht ik dat ik hem geblinddoekt had kunnen begeleiden. Ik wàs namelijk pianist.
Kwam Elvis zenuwachtig over?
Zeker weten. Zoals ik aangaf was er mix van angst en vreugde toen hij het podium opkwam en naar de micro stapte voor het openingslied ‘Blue Suede Shoes’. Hij kwam dan heel kwetsbaar en daardoor ook erg menselijk over.
Bedankte Elvis de beroemdheden die zijn show bezochten, zoals Sam Philips of Fats Domino?
Ik kan me niet herinneren dat hij een bepaalde naam noemde die avond, of dat een ster in de spotlights stond. Er waren zoveel mensen uit de showbizz aanwezig dat hij zou er zeker vergeten op te noemen als hij zou beginnen met ze op te noemen. Dit was Elvis’ avond en iedereen aanwezig wist dat hij de enige was die in de belangstelling hoorde te staan die avond.
Wat was de reactie vanuit het publiek op het concert?
Er hing elektriciteit in de lucht. Iedereen wachtte vol spanning af wat er voor hun ogen zou gaan gebeuren. Er hing ook veel onrust...zouden de verwachtingen wel ingelost worden? Toen de lichten gedimd werden, was het publiek luidruchtig maar het werd stil van het moment de blazers hun eerste noten inzetten. Vrouwen begonnen te schreeuwen en alle ogen waren gericht op de plek waar men vermoedde dat Elvis zou opkomen. Bij de eerste glimp van zijn verschijning barstte er een donder van applaus en gejoel los. Elvis kreeg de juiste en respectvolle behandeling van alle beroemdheden die in de zaal zaten. Hij was de onoverwinnelijke ‘King’ en het publiek waren zijn onderdanen. De hele show lang werd hij onthaald op staande ovaties. Het concert duurde zo een 65-70 minuten en was toch zeker 20 minuten korter dan de shows die ik de volgende dagen zag.
Merkte je film of audio opname apparatuur op in de zaal?
Nee. Ongelofelijk! Deze shows zouden bewaard moeten worden voor de wereld om te tonen hoe groot Elvis’ talent was. The Colonel zag hoe explosief Elvis was en wist al weken op voorhand dat de showroom voor 30 opeenvolgende dagen uitverkocht. Ironisch genoeg had Elvis schrik dat hij niet in de mogelijkheid zou zijn om de zaal te vullen. The Colonel had er voor moeten zorgen dat dit seizoen op film geregistreerd werd. Gelukkig hebben we beelden van de zomer 1970.
Herinner je welke beroemdheden er die avond aanwezig waren?
Toen de lichten terug aangingen, zag ik dat ik naast Pat Boone en zijn dochter Debbie zat, het was ook van hem dat ik hoorde dat Elvis een persconferentie zou geven. Voor de show begon, heb ik niet rondgekeken omdat ik niet wou opvallen. Op de menu’s die ik mee nam zag ik handtekeningen staan van Dick Clark en Carol Channing en een aantal andere namen die ik niet kan ontcijferen. Tijdens de persconferentie waren mijn ogen enkel op Elvis gericht en was ik nog steeds bang dat ze mij zouden buitenzetten. Er werd niet gefilmd maar er werden wel veel foto’s genomen. Ik zag geen zichtbare audio apparatuur al verdenk ik een Britse journalist die vroeg of Elvis naar de UK kwam er van ergens iets verstopt te hebben. We moeten de hoop niet opgeven dat er op een dag misschien toch nog een opname van de persconferentie opduikt.
Hoeveel shows zag je in augustus 1969 en hoe werden de plaatsen toebedeeld?
Naast het concert waar ik stiekem binnenglipte, zag ik 4 shows op 1 en 2 augustus. Later die maand reed ik terug naar Las Vegas en zag nog eens 6 shows. Omdat ik altijd alleen was, was het makkelijker om een plaatsje vooraan te bemachtigen en ik gaf ook altijd dikke fooien om daar te kunnen zitten. In het begin vroeg ik aan de zaalbediende om me een goede plaats te geven en ik zou dan wel voor hem zorgen en toonde hem wat dollarbriefjes. Ik gaf dan iets tussen de 5 en 10 dollar. De tickets kostten 15 dollar voor de diner show, inclusief het 3-gangen menu en nog eens hetzelfde voor de midnight show, inclusief 3 drankjes. Later op het seizoen hadden ook de zaalbedienden bijgeleerd en keken ze eerst hoeveel iemand wou betalen voor een goed plekje. Als het naar hun idee niet genoeg was, kreeg je een plekje op een rij verder van het podium. Die mensen hebben toen écht héél véél geld verdiend. Een andere manier die ik gebruikte, was een ober vragen om een stoel bij te schuiven aan één van de voorste tafels. Voor een fooi lukte dat meestal wel. Ik vond het altijd oneerlijk dat het personeel de mensen die al uren vooraan in de rij stonden te wachten een plaats gaven achteraan in de zaal door te zeggen dat het voorste gedeelte gereserveerd was. Als de bezoeker een aantrekkelijke vrouw was, dan kreeg ze ook sneller een goede plaats. Ik ondervond zelfs dat het beter was om achteraan in de rij te gaan staan omdat het personeel altijd een aantal goede zitjes bewaarde in de hoop op een hoge fooi.
Ian, dit is echt een mooi verhaal en geeft ons een idee van hoe het er aan toe ging in die tijd. Is er iets dat je nog wil toevoegen?
Op de persconferentie had ik het geluk om getuige te zijn van Elvis als mens. Geen sterallures bij de man die ‘The King’ genoemd werd. Ik heb achteraf ook gezien dat fans een kroon op het podium gooiden en riepen ‘You’re The King’ en Elvis antwoordde telkens ‘There is only one King, Jesus’. Hij hengelde niet naar complimenten, hij was er gewoon voor de fans.
Die zomer was niet de enige concertreeks die je zag he?
Nee! Ik zag Elvis meer dan 60 keer live. Het kunnen er zelfs meer zijn. Van de Vegas en Tahoe seizoenen heb ik er maar weinig gemist. Ik deed mijn best om telkens een taperecorder binnen te smokkelen door hem achter mijn broek te houden en er een sportjas over te hangen. Ik nam eigenlijk nooit foto’s om mijn opnamen niet te verstoren. Later in de maand augustus 1969 ontmoette ik Elvis weer. Ik glipte de kelder in en wachtte voor zijn kleedkamer. Ik kon de bewaking om de tuin leiden met steeds dezelfde smoes ‘Ik ben de reserve-pianist van Elvis’. Om half vier ’s ochtends kwam hij naar buiten met een korte wit jasje en een sjaal. Hij zag er moe uit van 3 uur op het podium te staan die dag – vergeet niet dat hij soms twee shows na mekaar gaf. Ik vroeg hem een handtekening voor mijn zus en één voor mij op de achterkant van de postkaart die als promotie voor zijn concerten diende en nog eentje op een zakkalender van 1969. Alweer was ik zo overdonderd dat ik er niet aan dacht om een foto te maken van Elvis en mij. Ik zag Elvis voorts nog in concert in Seatlle, San Francisco Cow Palace en tijdens de Oakland shows. Daar maakte ik wel foto’s omdat ik geen audio opnam. Ik zag Elvis in zoveel verschillende humeuren en optredens. Meestal in Vegas en Tahoe en ondanks zijn persoonlijke problemen gaf hij altijd alles wat hij kon. Ik ben zo dankbaar dat ik die momenten heb kunnen beleven. Jarenlang zag ik Elvis enkel op TV en in de bioscoop en hoopte stiekem om een beetje van zijn talent zelf in mij te hebben. Op het moment dat ik hem live kon zien, was ik op het einde van mijn puberteit en alles wat ik zag in Elvis was groter dan het leven zelf. Ik heb in mijn leven vaak gedacht aan die bewuste avond in juli 1969 en het leerde me dat wanneer je iets echt wil het ook haalbaar is.