Ruth Moore woonde in Graceland lang voor er sprake was van rock ‘n’ roll
Graceland vóór Elvis

Terwijl op 8 januari meer dan duizend fans geduldig wachtten op het gazon voor Graceland om een glimps van de ‘Birthday Celebrations’ te kunnen opvangen, sloeg vanuit de afgeschermde VIP-zone een oude vrouw het gebeuren met grote ogen gade. Anoniem bijna, verscholen onder een dikke jas en gezeten in een rolstoel, zag ze hoe Graceland andermaal het decor was van een unieke plechtigheid. Hààr Graceland.

Ruth Moore (82) was, samen met haar man Charles Cobb, eregenodigden op de Birthday Proclamation op het gazon voor Graceland. Interviews heeft de vrouw nooit gegeven, maar op deze speciale dag wou ze wel even praten over “de tijd van toen”.
“Ik ben wellicht één van de weinigen mensen die geen familie was van Elvis en toch de bovenverdieping op m’n duimpje ken”, zegt ze. “Die vertrekken zijn nauwelijks veranderd, maar de rest van het interieur ziet er nu helemaal anders uit.”
Zelf heeft Ruth nog mooie herinneringen aan de dagen waarop ze met haar vader ging vissen, achter Graceland. “Je zou het nu niet zeggen, maar destijds lag er een enorme vijver achter het huis”, zegt ze. “Die grote zilveren plas van minstens 150 vierkante meter zal ik me altijd blijven herinneren. Hij zat boordevol vis, en op de oevers krioelde het van eenden. Dat beeld, en de momenten waarop ik harp speelde voor de hele familie, zijn me het dierbaarst.” Ruth was, net zoals zovele mensen in Memphis, muzikaal zeer begaafd. Ze schopte het zelfs tot vast lid in het Symfonisch Beroepsorkest van de stad tussen 1953 en 1973, een hele eer. “Er bestaan nog foto’s waarop ik als tiener harp speel in wat nu de ‘Music Room’ heet. Je herkent het interieur niet meer: met de komst van de familie Presley werd zowat alles anders. Alleen de gevel bleef hetzelfde. Grotendeels toch, want Elvis liet smeedijzeren hekken voor de ramen aanbrengen, en hij bouwde links en rechts stukken bij aan.”
LUCHTER
En nog meer veranderingen tegenover vroeger: “Zelfs de grote luchter in de inkomhal achter de voordeur werd weggedaan. Dat heb ik altijd spijtig gevonden: het was de blikvanger van het huis, maar blijkbaar wilde Elvis een andere, die veel minder mooi was. De onze kwam uit New Orleans, die van Elvis had toch wat minder klasse. We hadden ook geen ‘Jungle Room’ toen ik in het huis opgroeide”, lacht ze. “Er was niet eens een biljartkamer. En ook de Meditation Garden bestond niet: die werd midden jaren ’60 aangelegd, naar verluidt in Italiaanse steen.”
Charles en Ruth Cobb-Moore huwden in 1948. Zij was de enige dochter van de originele eigenaars van Graceland, die het huis in 1939 lieten bouwen. Haar vader, Thomas Moore, was een vooraanstaand geneesheer, haar moeder, Ruth Brown-Moore, werkte als vrijwilligster bij verschillende liefdadigheidsinstellingen. De naam Graceland werd door vader Moore bedacht, als eerbetoon aan Grace Toof, die een groot deel van haar vermogen aan Ruths grootmoeder had afgestaan. Toen die grootmoeder (de moeder van Ruths vader) overleed, schonk ze het gigantische domein aan haar drie kinderen. Twee ervan verkochten hun deel aan Thomas Moore, die er met z’n gezin in 1939 kwam wonen. “Graceland was toen al een muzikaal huis”, zegt ze nu. “We hadden een grote piano staan, en mijn ouders hielden van muziek. Ik heb hier prachtige tijden beleefd. De muziek van Elvis vond ik wel oké, al hield ik meer van klassiek. Mijn moeder was een beginnende Elvisfan, denk ik, met een grote interesse voor zijn gospels.”
Begin jaren ’50 bleek echter dat het gigantische domein te groot was om te onderhouden. “Toen al kostte het 1.000 dollar per maand aan onderhoudskosten, dat was te veel. De tuin alleen al, was groter dan een golfterrein: zoiets werd op de duur onhaalbaar.”
Toen het huis te koop waren, boden er zich drie kandidaten aan: de firma Sears Roebuck Co, die er hun hoofdkwartier wilde van maken, een restaurantuitbater die een exclusieve locatie zocht, en Elvis. “Toen de koop gesloten was, had vader het grootste deel van de gronden al verkocht aan vastgoedmakelaars, en had hij ook opdracht gegeven de vijver droog te leggen..”
Ruth weet ook waarom Elvis uiteindelijk de voorkeur kreeg op de twee andere kandidaat-kopers. “Naast het huis, waar nu de kantoren zijn van Elvis Presley Enterprises, bevond zich het kerkje van onze gemeenschap – “The Graceland Church”. Vader wou dat stuk grond schenken aan de kerkgemeenschap, maar de twee andere kandidaten wilden daar niet van weten. Elvis wel: hij vond het niet erg naast een kerk te wonen, en liet het kleine stukje land afsplitsen zodat de kerk haar eigen privé-grond had. Later, toen de kerk besloot te verhuizen, kocht de familie Presley de grond gewoon terug.”
TOERIST
Blijft natuurlijk de vraag of Ruth de jonge Elvis ook zelf ontmoet heeft. “Helaas niet”, zegt ze. “Mijn echtgenoot Charles wel, op de dag dat de koop gesloten werd. Wij waren toen al gehuwd en woonden zonder mijn ouders in Graceland. Ik was die dag niet aanwezig, en heb dus nooit met hem kennisgemaakt. Later, in 1967 heb ik op uitnodiging van Elvis’ grootmoeder het huis nog een keer bezocht, maar Elvis was er toen niet. En nadien, toen het domein opengesteld werd voor het publiek, heb ik de woning samen met mijn kleinkinderen bezocht. Dat was een interessante ervaring, maar het voelde niet meer aan als ‘thuis’.”