On rhythm guitar from Springfield Missouri…

Thuis bij JOHN WILKINSON

Het jaar 2007 eindigde archislecht voor John Wilkinson, onze goede, trouwe vriend uit de TCB-Band. John is ere-lid van ElvisMatters en woonde in het verleden talloze evenementen en concerten bij – het was ook bij ons dat hij in oktober 2004 voor het eerst sinds de dood van Elvis weer met zijn oude TCB-makkers herenigd werd. Toen we eind december van hem een telefoontje kregen, hoorden we meteen dat er iets ernstig mis was. John was ziek. Hij voelde zich al een tijdje belabberd, tot dokters hem de diagnose zwart op wit gaven: John was getroffen door de ziekte met de grote k.

“Het is niet uit te leggen wat er dan door je hoofd gaat”, zei John ons toen aan de telefoon. “Ik wist dat het fout zat, want mijn lichaam was compleet van slag. Toen ik eind september in Zweden op het podium stond, als special guest van de grote Europese Tournee, had ik veel zin om te zeggen ‘Dames en heren, dit is het allerlaatste nummer dat ik ooit zal brengen…’ Uiteindelijk heb ik het niet gezegd, want ik wil nog dolgraag met de fans en de leden van jullie club concerten meemaken – maar ik voelde me zo slecht dat ik liefst van al meteen naar huis zou gaan. De terugvlucht was als de hel: overal had ik pijn, mijn hele interne huishouding leek door elkaar geschud.”

De dag van zijn thuiskomst, zorgde Johns vrouw Terry voor een afspraak bij de dokter. “Na enkele tests, wist hij hoe laat het was. ‘Meneer Wilkinson, ik ben bang dat u kanker hebt’, zei hij. Meteen verklaarde dat waarom ik me zo ellendig had gevoeld.” De dokters stelden een schema voor, van 12 chemokuur-behandelingen, te beginnen op – uitgerekend – 8 januari. Om de ziekte geen enkele kans te geven, werd tijdens een urenlange operatie de dikkedarm verwijderd. “Er was geen andere keuze”, zegt John. “Er moest meteen ingegrepen worden. Een week langer wachten, zou fataal geweest zijn.”

Met toestemming van John, maakten we eind december/begin januari het slechte nieuws bekend via onze website. Wie dat wou, kon een beterschapskaartje opsturen naar het clubadres. John staat strikt op zijn privacy, en wil zijn privé-adres dan ook niet op websites gepubliceerd zien. De respons was overweldigend. Niet minder dan 70 leden stuurden binnen de week een kaartje. We beloofden die persoonlijk af te geven bij John, zodra de gelegenheid het ons toeliet.

Op 13 januari, net na de Memphis-reis, was die kans er. Terwijl de medereizigers door EM-bestuursleden Michel en Olav naar Brussel begeleid werden, trok ik naar Springfield, Missouri voor een ziekenbezoek aan onze goede vriend John.

Ook al was ik in het verleden al wel vaker bij John ‘op vakantie’ geweest, het zou mijn eerste bezoek aan zijn woning in Springfield Missouri worden. Anderhalf jaar geleden trokken John en zijn echtgenote in in zijn ouderlijk huis: Johns vader was inmiddels overleden, en zijn nu 96-jarige moeder Virginia verblijft sinds kort in een rusthuis. Jarenlang had ik mezelf voorgenomen om dit huis ‘ooit’ te bezoeken. Per slot van rekening verwees Elvis zélf naar dit huis, tijdens elke live show in de seventies: ‘On rhythm guitar from Springfield Missouri…’. en nu was het zover.

De alleenstaande woning – villa, zeg maar – is nog steeds één van de mooiste en best onderhouden huizen uit de hele straat. Bovendien wordt het huis geflankeerd door grote lappen grond, wat zorgt voor rust en ruimte. Opvallend ook: het huis is erg ‘diep’, met verschillende logeerkamers en verblijfplaatsen. Johns lievelingsplaats, zo ontdekte ik al snel, zijn Elvis-kamer, die uitgeeft op de prachtige tuin.

Na een hartelijk weerzien, gaf ik John de stapel kaartjes die ik vanuit België en Nederland had meegekregen. “Wat een fantastisch geschenk”, zei John, “Eens temeer het beste bewijs dat Elvisfans heel bijzonder mensen zijn, met een hart voor anderen.” Sommige kaartjes bleken foto’s te bevatten, andere persoonlijke boodschappen en nog andere teksten van liedjes. John opende de omslagen één voor één, en scheurde de adressen van de omslagen. “Ooit hoop ik ze te kunnen beantwoorden”, zei hij. “Maar de dokter heeft me aangeraden veel te rusten, dus schuif ik dat ‘werk’ maar door naar later. Zodra ik me beter voel, begin ik eraan. Ik hoop dat de mensen zoveel geduld kunnen opbrengen.”

Vier dagen lang duurde het bezoek aan Springfield Missouri, een tijd die voorbij leek te vliegen. Uitstappen maken zat er niet in, dit keer. John neemt het doktersadvies heel ernstig, en rust veel. In plaats van de streek te verkennen, haalden we herinneringen op aan de voorbije jaren, aan de concerten die we samen deden, de ontmoetingen met fans, kortom: alle koetjes en kalfjes.

“Tot volgende zomer”, zei John bij het afscheid. “Tegen dan is de chemokuur achter de rug, en kan ik weer plannen maken voor een bezoek aan België. Niet om op te treden, maar om mijn vrienden te bezoeken die zoveel voor me betekenen. Elvis heeft het me ontelbare keren gezegd: ‘Vergeet niet John, dat het de fans zijn die me hier gebracht hebben, en dat ik alles aan hen te danken heb. Wat er ook gebeurt: wees altijd goed voor mijn fans.’ Ik wist toen al hoe belangrijk fans waren voor Elvis. Maar nu ik zelf door een dal moet, besef ik pas echt hoeveel hun steun en vriendschap waard is. Elvisfans zijn de beste mensen ter wereld, neem dat maar van me aan. Ik weet het écht.” (PV)

Wie alsnog een kaartje wil sturen, kan het altijd aan het clubsecretariaat bezorgen – wij doen de rest!