Richard Moreno zorgde voor backstage veiligheid in Hilton Hotel

“Foto’s nemen was verboden.
Gelukkig deed mijn vriendin het toch”

Het begon met een reeks foto’s die EM-lid Ad Schijven op het forum van de website had geplaatst, en een prachtig – en exclusief - beeld gaven van de Elvis-suite in het Las Vegas Hilton Hotel. Alleen… die foto’s dateerden van 1992 en toonden de suite zoals die eruit zag, 16 jaar nadat Elvis de deur ervan voorgoed achter zich had dichtgetrokken. Gepassioneerde Elvisfans als we zijn, wilden we voor het volgende magazine koste wat het kost tóch een foto bemachtigen van de suite zoals ze was, toen Elvis ze betrok. En of we in het opzet geslaagd zijn…

Redder in nood bleek Richard Moreno te zijn, een gewezen veiligheidsagent van het Hilton Hotel. Jà, Richard had nog foto’s van de Elvis-suite, en wilde die graag met ElvisMatters delen. De ene email volgde op de andere, en voor we er erg in hadden, schreven we tot 10 mails per avond aan mekaar. Tot Richard me voorstelde: zal ík eens een artikel voor het ElvisMatters-magazine schrijven? Kijk, en dat laten we ons geen twee keer zeggen. Richard Moreno was méér dan een veiligheidsagent, in dienst van het Hilton. Meer nog dan zijn collega’s, was hij een overtuigde Elvis fan die het tot in de suite schopte, wat doorgaans ‘verboden terrein’ was voor werknemers van het hotel, zelfs voor de bewakingsploeg. Elvis kon het best vinden met Moreno, en verraste hem met een gouden TCB-ketting, de hoogste eer. Exclusief voor ElvisMatters: het inside-verhaal van Richard Moreno.

“Hoe ik Elvis heb ontmoet..... In de lente van 1969 kreeg ik een job aangeboden bij de dienst Veiligheid in het Flamingo Hotel in Las Vegas. Ze huurden bewakers in omdat de eigenaars van de Flamingo een nieuw hotel gingen openen, The International. We kregen onze opleiding over veiligheid in het Flamingo, en tegen het einde van de lente van 1969 werden velen van ons aangeduid als bewakingsverantwoordelijken in The International. Het hotel was toen nog gesloten, maar we oefenden er dagelijks om vertrouwd te raken met de inrichting van het nieuwe complex. Onze training verliep erg intensief, tot de tijd was aangebroken om het hotel te openen.”

BARBARA STREISAND
“De eerste artiest die in de grote showzaal optrad was Barbara Streisand. Tijdens onze training in de Flamingo, hadden we al grote sterren ontmoet als Tom Jones, Harry James, The Platters, Fats Domino, the Righteous Brothers en anderen maar die moesten we backstage niet begeleiden. Het was een klein hotel en de inrichting was niet moeilijk. De mensen vielen hen ook niet lastig als ze naar het podium wandelden. Miss Streisand, de eerste artieste die in het International op zou treden, stond erop dat ze werd geëscorteerd naar en van het podium. Niet helemaal onlogisch, want het International Hotel was een doolhof voor wie de weg niet kende. Voor velen van de nieuwe bewakers was het de eerste keer dat ze artiesten begeleidden. De officials drukten ons op het hart dat we Barbara Streisand énkel mochten escorteren van en naar het podium, meer niet. We mochten niet met haar praten noch tegen iemand van haar groep, tenzij ze ons zelf aansprak.”

MISTER PRESLEY
“De begeleiding van Barbara Streisand liep perfect. Het was tijdens één van die avonden, dat we te horen kregen dat Elvis Presley de volgende artiest was die in de showroom zou optreden. Opnieuw werd ons door iedereen gezegd dat wanneer we Mr. Presley escorteerden (in het begin noemde iedereen Elvis ‘Mr. Presley’) we enkel met hem en zijn groep naar en van het podium mochten wandelen, en alleen maar mochten praten als we aangesproken werden. De groep verbleef toen op de 27e verdieping, omdat de laatste 3 verdiepingen nog niet waren afgewerkt.”
“Voor zover ik me nog kan herinneren, had de Colonel een volledige vleugel afgehuurd op de 27e verdieping voor Elvis, zijn entourage, en zijn familie. Het International hotel had de vorm van een klaverblad. Dus vanaf de kern aan de liften, in het midden van het hotel, naar het einde van elke gang waren er ongeveer 15 – 20 kamers. De bewakingsdienst had zelf een kamer, voor het geval we een telefoon of toilet nodig hadden. De dag vóór Elvis arriveerde, werden er groepjes van 4 bewakers gekozen, die exclusief instonden voor de veiligheid van Elvis. Elke dienst telde 8 uur, dus hadden we 3 groepen van 4 nodig van middernacht tot middernacht Ik was die eerste dag van dienst tussen 16 uur tot middernacht. Er zijn al heel wat jaren voorbij gegaan sinds die dag, ik kan me dus niet meer herinneren wie de andere 3 bewakers waren tijdens mijn dienst. Maar goed, de dag kwam en Elvis en zijn entourage arriveerde. We waren perfect opgeleid en wisten exact wat we moesten doen en hoe we moesten reageren op onverwachte situaties. Elvis en zijn groep arriveerden een week voor de openingsshow. Op die manier hadden ze tijd om te wennen aan het klimaat en de sfeer van de stad, en natuurlijk te repeteren.”

NERVEUS
“Een shift verliep steeds volgens hetzelfde stramien: we kwamen op dienst om 15.30 uur, en kregen van onze collega’s te horen wat er de voorbije 16 uur was gebeurd. Dit was de normale gang van zaken, maar deze eerste dag was toch anders, omdat we Elvis en zijn groep voor de eerste keer zouden ontmoeten. Onnodig te zeggen dat we allemaal nerveus waren. We kregen onze overdracht van de Sergeant. Hij gaf ons een lijst met namen van mensen die, zonder ondervraging of controle, toegang kregen tot de “vleugelkamers”. Op de lijst stonden namen van familieleden, en zijn eigen persoonlijke bewaking, plus Colonel Parker en zijn groep. Vernon was erbij natuurlijk, Charlie Hodge, Gee-Gee, Red en Sonny West, noem maar op. Als deze mensen op de lijst stonden, konden ze binnen zonder problemen. Als er twijfels waren, dan zou onze Sergeant en één van Colonel Parkers medewerkers ons ‘het ok’ geven. Op geen enkel ogenblik mochten we de Elvis groep lastig vallen met vragen betreffende identificatie. De Colonel had nota bene een volledige vleugel op de 4e verdieping ter beschikking voor zijn kantoor en een kamer voor het verblijf van bezoekende topfiguren. Hij verzocht ook om eigen bewaking, maar die bestond alleen maar uit één bewaker aan het bureau dat in het begin van de gang stond. Meer bewaking vond hij overbodig.”
“Ik weet nog dat ik heel nerveus was toen ik buiten aan de suite stond te wachten om Elvis te escorteren waar hij ook naartoe wilde. De vorige ploeg had hen binnengelaten, nu was het onze beurt om oog in oog te staan met the King. Dan was het moment eindelijk aangebroken. Joe Esposito kwam eerst naar buiten om ons te zeggen dat de groep uit de suite ging komen, en we paraat moesten zijn. Amper enkele ogenblikken later kwam de groep effectief uit de suite. Joe stelde ons voor aan Elvis, en de groep. Het was meer dan een beleefdsheidsmoment, want wij – de seurity – moesten per slot van rekening weten wie wél en wie niét zonder controle deze verdieping mocht betreden. Handen werden geschud en we zeiden hen onze namen. Vervolgens begaven we ons op weg door de gang naar de dienstliften die uitsluitend werden gebruikt door het hotelpersoneel.”

TIKKERTJE
“Er waren 3 liften, waarvan we er drie hadden geblokkeerd op de 27e verdieping voor eigen gebruik. Ik herinner me nog dat, terwijl we naar de liften gingen, Elvis en zijn vrienden voortdurend grapjes uithaalden en ‘tikkertje’ speelden. Ze probeerden elkaar te pakken en elkaar op de arm te slaan. Ik weet ook nog dat ik bij mezelf dacht ‘die jongens zijn echt gek’. Wàt een verschil met de andere sterren die we begeleid hadden: Elvis en zijn boys kwamen enorm ontspannen over, wat ons ook een goed gevoel gaf. Mijn ogen gingen van de gang naar Elvis en terug naar de gang. Ik herinner me nog dat wij (de hotelbeveiliging) erg stijf en professioneel waren bij de eerste ontmoeting. Maar tegen de tijd dat we van de suite aan de lift waren, was iedereen aan het lachen en grapjes aan het uithalen. En tegen de tijd dat we aan de conventiezaal waren, was iedereen aan het bulderen van het lachen en stonden onze ogen vol tranen. We konden niet geloven wat er juist was gebeurd. De openingsshow was maar binnen een paar dagen, dus we hadden nog geen strak schema te volgen. Ze repeteerden een paar dagen in de kleinere conventiezaal van het hotel, en schakelden pas later over naar de grote showzaal..We dachten aanvankelijk dat het tik-spel een eenmalig gebeuren was. We hadden er geen idee van dat het iets was dat ze 24 uur per dag deden. Zelden was er een serieus moment tijdens de begeleiding. Als ik een percentage zou geven van de serieuze escorts in vergelijking met de hilarische escorts in de vijf jaar dat ik Elvis begeleidde, zouden er 97% hilarische en hooguit 3% serieuze momenten bij zijn. Hetzelfde geldt voor de feestjes op de 30e verdieping, toen het International Hotel klaar was - maar dat is een ander verhaal, om later te vertellen.”
“Zo ging het verder gedurende de 30 dagen dat Elvis optrad. We lachten wanneer zij lachten, omdat het vaak zo aanstekelijk was. We werden geplaagd als zij elkaar plaagden. We werden nat als ze water naar elkaar gooiden, of ketchup, mosterd, of wat er ook te vinden was op de dienbladen die in de gangen stonden waar we doorgingen. Tegen het einde van het eerste engagement kende Elvis ons allemaal bij naam en betrok hij ons bij hun kleine spelletjes. Natuurlijk kregen we berispingen van onze veiligheidschef omdat we niet professioneel waren, maar hé… wat kon hij ervan zeggen of eraan doen. Elvis was begonnen!”

EEN VRIEND
“Hoe kon ik toen vermoeden dat die magische momenten zes maanden later helemaal opnieuw zouden beginnen? Je had de uitdrukking op onze gezichten moeten zien toen we erachter kwamen dat dezelfde 12 mensen die Elvis de eerste keer hadden geëscorteerd, opnieuw zouden aangeduid worden om The King ook bij zijn tweede reeks Vegas-shows te begeleiden. De belangrijkste reden was, dat wij inmiddels perfect wisten wie er toestemming had tot de suite. Er was één verschil: tegen die tijd waren de 28e, 29e en de 30e verdieping van het hotel afgewerkt. Elvis verhuisde naar de suite op de 30e verdieping, met vier ruime slaapkamers en enorme eetkamer en keuken. Voor ons geen enkel probleem: het betekende enkel dat we nog wat langer met Elvis onderweg waren van zijn suite naar de showroom, en terug.”
“Kortom: de waanzin begon helemaal opnieuw, en het gebied tussen de 30e verdieping en de kleedkamer in de onderverdieping zou één van Elvis zijn favoriete speelterreinen worden.
De vriendschap tussen deze grote superster en mezelf zou groter worden dan enig andere vriendschap die ik ooit heb gekend. Ik vertrouwde hem, hij vertrouwde mij, en onze gesprekken werden hoe langer hoe vriendschappelijker, waarmee ik bedoel dat ‘het klikte’. Ik kon toen niet vermoeden dat onze eerste ontmoeting in 1969 me op een punt zou brengen dat ooit zo close zou kunnen zijn met ELVIS PRESLEY. Niet alleen als een hotel-veiligheidsagent maar vooral als een vriend. Nog elke dag verbaas ik me erover.”
“Een paar jaar later, toen ik was ik gevraagd om één van zijn persoonlijke feestjes bij te wonen als genodigde, dus zonder uniform, besefte ik pas echt hoe dicht ik bij Elvis stond. Het was rond 5, 6 of 7 uur ’s morgens en iedereen begon te vertrekken. Ik keek Joe Esposito, en hij zei me: ‘Wees zeker dat iedereen de suite heeft verlaten en sluit af als je weggaat’. Mijn vrienden en ik bleven nog wat zitten, dronken onze drankjes uit en controleerden alles dubbel. Terwijl we de suite verlieten, passeerden mijn vriendinnen Patty en Carol Elvis zijn slaapkamer. Carol stopte, keek naar me en zei ‘Besef jij wel dat je Elvis Presley…Weet jij wel dat the king Of Rock And Roll in die kamer ligt te slapen?’. Een warm gevoel kwam over me toen ze haar zin afsloot met ‘en weet je dat zijn leven in jouw handen ligt?’ Hoe raar dat ook klonk, het was helemaal juist. Niémand zou Elvis een haar krenken zolang ik in de buurt was, dat garandeer ik je. Dus wanneer de mensen mij nu vragen ‘hoe goed kende jij Elvis?’, dan denk ik terug aan die ochtend, toen ik een warm en goed gevoel over me heen kreeg, en ik zeg dan ‘we waren vrienden’, en ik glimlach.”

TCB
“Het was 25 februari 1973. Ik was niet van dienst de avond dat ik mijn TCB kreeg. Een goede vriendin van mij uit Louisiana was op bezoek. Haar naam was Donna P. Ik vroeg haar of ze met me wou meegaan naar de 30e verdieping op bezoek bij Elvis. We kleedden ons aan en reden naar het hotel. Mijn toenmalige kamergenoot, Jerry Bodie, kwam mee met ons. Het was rond 3 uur in de ochtend, een tijdstip waarop er altijd nog volop beweging was in de Elvis suite. Ik belde het rechtstreekse nummer en kreeg Red West te spreken. Ook al was er die avond geen feestje, hij nodigde ons toch uit om naar boven te komen. Met ons gedrieën gingen we met de lift naar de 30e verdieping. De veiligheidsagent van dienst, Lloyd, belde aan de deurbel en Jerry Shilling opende. We gingen binnen en begaven ons naar de woonkamer. Ik kon zien dat er maar zo’n 8 of 9 mensen op de divans zaten. Donna was de enige vrouw ni het gezelschap. Toen we dichter bij de woonkamer kwamen, merkte Elvis ons op en riep ‘Hey Reno’, ik antwoordde en zei ‘Elvis ik wil je voorstellen aan mijn vriendin Donna’. Hij zette zich recht en kwam ons begroeten. Hij keek naar Jerry Shilling en deed hem teken om “die doos” te halen. Jerry keerde terug naar Elvis zijn slaapkamer, om vervolgens terug te keren met een kleine doos in zijn hand. Hij gaf het aan Elvis, en Elvis gaf het aan mij. Het was ingepakt in een felgekleurde soort tinfolie. Elvis deed me teken om het te openen. Ik deed het tinfolie eraf, en het was een zwarte lederachtige doos van zo’n 17,5 cm lang, 12,5 cm breed en ongeveer 2,5 cm diep. Het had twee sloten. Ik deed ze één voor één los en opende de doos. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was een TCB-halsketting. Elvis stond recht en nam de doos van me over. The TCB werd op z’n plaats gehouden door middel van twee kleine haakjes. Hij deed de haakjes los en nam de TCB eruit. Hij overhandigde de doos aan iemand en legde vervolgens de TCB over mijn hoofd. Hij keek me recht in de ogen en zei ‘Welkom bij de familie’. Ik kreeg een krop in mijn keel en zei dank je, en we omarmden elkaar. Iedereen klapte in zijn handen en Elvis zette zich terug neer in de zetel. Ik draaide me naar mijn vriendin Donna en toonde haar de TCB. Ze was vol verwondering en gaf me een grote knuffel en kus. Later kwam ik erachter dat Elvis de enige is die een TCB of TLC om een persoon zijn nek mag hangen, om het ritueel ‘echt’ te maken. Ik wandelde langs iedereen heen, ging naar de grote glazen dubbeldeur, bewonderde mijn TCB in de spiegel en keek naar de Las Vegas skyline. Ik begon in gedachten te denken aan al de situaties, over het hoe en waarom ik in Las Vegas was beland, en hoe ik nu op dit moment in een suite stond op de 30e verdieping met rond mijn hals een mooie gouden ketting die ik persoonlijk had gekregen van Elvis Presley. Ik begon te wenen, overmand door emoties. Op dat moment kwam één van Elvis zijn persoonlijke helpers naar me toe, legde zijn arm om me en zei, ‘Ik weet hoe jij je nu voelt. Ik deed net hetzelfde toen ik het mijne kreeg.’ Zijn naam was Kenny Hicks, die korte tijd bij Elvis werkte als body guard. Ik weet niet hoe lang ik heb geweend of hoe lang ik daar heb staan kijken naar de avond skyline, maar uiteindelijk ben ik weer binnen gegaan en gaan zitten. De mensen die aanwezig waren die ik me kan herinneren zijn Elvis, Red West, Jerry Shilling, Charlie Hodge, Ed Parker, Kenny Hicks, mijn kamergenoot Jerry Bodie en mijn vriendin Donna. Rond 6 of 7 uur ’s morgens verliet Elvis de kamer en ging slapen. Wij bleven samen met de anderen nog wat en babbelden verder.”

FOTOTOESTEL
“Toch liep die perfecte avond bijna faliekant af. Mijn vriendin deed die avond iets wat zeker niet mocht, ze had een camera meegebracht in haar handtas. Ik zweer het, ik wist niet dat ze dat had gedaan. Als veiligheidsagent was het deel van mijn plicht om niemand binnen te laten in de suite die een camera mee had. Ik had de strenge regels dus zelf gebroken, al was ik achteraf wel blij dat ze de camera bij zich had. Gelukkig had ze wel het gezond verstand om te wachten tot Elvis de kamer had verlaten. Ze vroeg aan de andere mensen die nog aanwezig waren of ze samen op de foto wilden met ons. Ze stemden allen toe, wat resulteerde in een aantal onbetaalbare herinneringen. Voor zover ik weet, zijn het ook de enige foto’s van de suite zoals ze was, in de seventies. Ik ken inmiddels de smetteloze reputatie van ElvisMatters, en het doet me dan ook plezier dat ik deze foto’s met de leden van deze club kan delen.”