Joseph Pirzada over de revelatie van het jaar: TUPELO’S OWN

“Ik had 45 seconden muziek,
maar ik vond een ware schat”

Terwijl de meeste fans met begerige ogen keken naar het lekkers dat platenfirma SONY/BMG hen zou voorschotelen, kaapte een Britse Elvis-onderzoeker dit jaar de hoofdvogel weg. Joseph Pirzada pakte immers uit met het meesterwerk Tupelo’s Own Elvis Presley, een boek over de Tupelo-jaren van Elvis en, voor het eerst, een DVD met concertbeelden mét geluid uit de fifties, samen met een onuitgegeven interview uit 1957 én kleurbeelden van de Elvis Parade in Tupelo. Een top-product, dat om meer toelichting schreeuwt.

Vooreerst: van harte proficiat met dit pakket, Joseph. Eerste en logische vraag: waar heb je al dat materiaal gevonden?
Dankje. Ik kan niet in detail gaan over de precieze vindplaats, maar de Fox News Reels hebben me enorm geholpen. Dat TV-station filmde grote delen van het concert in 1956. We wisten dat, maar de opnames leken verloren. Eens we die gelokaliseerd hadden, kon het echte puzzelwerk beginnen.

Kreeg je de banden zomaar mee dan, na al die jaren?
Was het maar waar. We hebben de opnames overgekocht, voor véél geld. Er kwamen 5 getallen aan te pas. Overigens had Fox ze niet meer zoals ze nu gepresenteerd worden. Pas na lang, heel lang zoeken, hebben we alle kleine beetjes film samen kunnen brengen tot het live concert mét geluid dat nu op de DVD staat. Het was knippen en plakken.

Wat dacht je, toen je op die schat stootte? Een live concert uit de fifties is nooit eerder uitgegeven. Dit was Elvis live, voor 8.000 schreeuwende tieners – relaxed en anders dan zijn optredens voor TV.
Ik dacht dat ik droomde. Toen ik aan dit project begon, had ik niet meer dan 45 seconden beeld met muziek. Dàt was op zich al fantastisch, en zelfs dat kleine beetje zou een mooie bonus worden. Maar toen mijn speurwerk ook al die andere integrale nummers opleverde, liep ik op wolkjes. Niemand wist dat die beelden nog bestonden, en daar waren ze plots, in al hun authenticiteit en glorie.

Wat me ook opvalt, is dat je met het boek een aantal puntjes op de i gezet hebt. Elvis eindigde in 1945 helemààl niet tweede bij die lokale liedjeswedstrijd – maar ‘slechts’ 5de. En hij kreeg zijn gitaar niét op z’n 8ste, maar op z’n 11de…
Precies, en dat is waar mijn werk om draait: we willen al die fabeltjes de wereld uit, en brengen alleen de feiten zoals ze zich werkelijk hebben afgespeeld. Hetzelfde gebeurde met die andere boeken, “The Memphis Recording Service 1 en 2’. Ook daar hebben we de geschiedenis bijgestuurd met ware feiten. Het is niet omdat BMG of Ernst Jorgensen zégt dat sommige opnames op die dag plaatsvonden, dat het ook zo wàs. Op die historische juistheid zijn we erg fier.

Het boek is geschreven door Roy Turner. Waarom deed je dat niet zelf?
Om de eenvoudige reden dat Roy een Tupelo-expert is. Hij woont en leeft in Tupelo, en niemand deed ooit méér Elvis-research dan hij. Ik wist dat ik zijn kennis en expertise niet kon evenaren, waarom zou ik me dan op dat boek toegelegd hebben? Hij had het meeste zoekwerk al gedaan, en hij bezat een schat aan onbekende foto’s en knipsels, dus was het maar logisch dat hij het boek voor zijn rekening nam. Roy was heel geïnteresseerd in mijn project, en ik in het zijne. Zo is die werkrelatie begonnen.

Een ander pareltje zijn de kleurbeelden van de Tupelo-parade in september ’56, ter gelegenheid van die Elvis show. Die beelden zijn fenomenaal: een hele stoet lang wordt ‘Elvis’ uitgebeeld. Het lijkt wel alsof heel het dorp is samengestroomd voor die parade.
Die beelden komen niet van Fox, maar van een privé-bron. Ook hier viel ik bijna achterover toen ik ze zag. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat die Elvis parade zó uitgebreid was. Met de beelden geven we Tupelo ook een stukje van haar eigen geschiedenis terug. Nooit eerder of sindsdien, kwamen er zoveel mensen samen dan in september 1956. Ik kan me voorstellen dat de mensen van Tupelo zelf, erg blij zijn dat die beelden na al die decennia weer boven water gekomen zijn, net als het korte fragment van de avondshow.

Met drie fifties-pakketten op je naam, is deze vraag wellicht overbodig: maar ik neem aan dat de jaren ’50 je favoriete periode is?
Absoluut. Ik hou van Elvis in de sixties en seventies, maar wat hij deed in de fifties was pas écht grensverleggend. Hij veranderde eigenhandig de muziek én de geschiedenis. Alles was toen nog zo fris, nieuw en sprankelend. In de seventies was Elvis nog steeds een goede zanger, maar hij was niet meer zo vernieuwend als 20 jaar eerder.

Mogen we weten wat je volgende project wordt?
Eerst en vooral wil ik de DVD bij het boek ‘Tupelo’s Own’ apart aan een budget-prijs uitbrengen. Daar is veel vraag naar. En nadien… komt er weer een verrassing. Maar veel mag ik niet zeggen, omdat iedereen meeleest. Ik hou het op: ‘een geluidsproject’. Wie denkt dat het beste van de fifties al bovengekomen is, heeft het mis. Als dit project gelanceerd wordt, zullen we op de website een voor- en na-fragment zetten, zodat mensen het verschil in audiokwaliteit kunnen horen. Het voordeel van fifties-materiaal is ook dat de copyrights verstreken zijn. Ik bezit enkele soundboards uit de seventies die je van je sokken blazen. Maar zolang de wetten niet veranderen, kan ik ze niet uitbrengen. Nog een jaar of 15 geduld, en dan volgt het beste van de Seventies. (PV)