Op 3 maart is het precies één jaar geleden dat Charlie Hodge overleed aan de gevolgen van longkanker. U, onze leden, stemden in grote getalen op Charlie, toen hij postuum genomineerd werd voor de ElvisMatters Award. Voor het eerst nu, spreekt Jennifer Hodge, de weduwe van Charlie.

Jennifer (43) werd geboren in Detroit, Michigan. Ze studeerde kunsten en wetenschap, en leerde Charlie in 1993 kennen. Vandaag werkt Jennifer in een antiekzaak in Gatlinburg, en is ze vrijwilligster in een plaatselijk museum in Pigeon Force.

Jennifer: “Peter, ik wil in de eerste plaats jou en je leden bedanken voor de prachtige ElvisMatters Award die je me toestuurde. Die trofee staat sinds de dag ik ‘m ontving in het midden van de grote tafel in de woonkamer, naast de stoel waar Charlie altijd zat. Weet je wat merkwaardig is? De kleur van de trofee, blauw, is precies dezelfde als zijn stoel. Blauw is altijd zijn lievelingskleur geweest, maar deze gelijkenis is echt treffend.

Jennifer, het is één jaar geleden dat Charlie stierf. Sta je er soms bij stil, hoe vlug de tijd vliegt?

Het is inderdaad één jaar geleden, maar Charlie is nooit uit m’n gedachten geweest. Alles wat ik doe of zie, herinnert me aan hem. Een liedje op de radio, een tv-programma. De Elvis-fans zijn zulke bijzondere mensen, dat ik het gevoel heb dat ze mijn verdriet delen. Maar weet je wat me telkens weer opvalt? Dat ik – meer dan vroeger – Elvis tegenkom. In de luidsprekers van de supermarkt, op posters in het postkantoor, in de bioscoop… letterlijk overal. Soms denk ik dat het geen toeval is: dat iemand me wil laten weten dat Charlie weer bij Elvis is, en dat hij het goed heeft.

Wanneer besefte je voor het eerst dat de ziekte onomkeerbaar was?

We hebben nooit kunnen denken dat het zo snel zou gaan. Zijn dood was compleet onverwacht. We dachten dat hij weer beter werd, tot hij uitgerekend bij een bezoek aan zijn dokter in mekaar stuikte. Zijn lichaam was zo verzwakt, dat zijn long in mekaar klapte. De meeste mensen denken dat hij stierf aan longkanker. Ik ben daar niet van overtuigd. De tumor was weg, maar zijn lichaam was te erg verzwakt.

Die laatste dagen moeten verschrikkelijk geweest zijn voor jullie…

Het moeilijkst was de chemo-behandeling, maar Charlie heeft nooit een krimp gegeven. Hij leed onder de pijn, maar wilde die niet tonen. Op 14 februari – Valentijn – stond hij nog op het podium. Twee weken later was alles voorbij. Eén dag voor zijn dood, is Charlie nog uit zijn bed gekomen. In de woonkamer stapte hij rond de tafel, want zijn dokter had gezegd dat hij stilaan weer moest beginnen bewegen. Hij vroeg me nog of het me stoorde, als hij door de woonkamer stapte. Altijd bezorgd om anderen, dat was Charlie. Wij dachten écht dat hij aan de beterhand was.

Sprak hij in die moeilijke dagen nog over Elvis?

Elvis betekende zoveel voor hem, dat hij er gewoon niet kon over zwijgen. Nog voor 16 augustus 1977, was Elvis Charlie’s held. Hij was zo’n enorm stuk van zijn leven, dat hij elke dag anekdotes vertelde over zijn vriend. Als je iemand zo hard lief hebt, verandert dat de laatste dag van je leven niet.

Weet je nog wat het laatste was wat hij tegen je zei?

Zeker. Het was die laatste dag, toen we dachten dat alles weer beter zou worden. We spraken over een familiebezoek, om even uit huis te kunnen zijn. Hij lachte, en zei: “Dat zou mooi zijn.”. Dat was de laatste keer dat ik z’n stem hoorde.

Na zijn overlijden, werd je wellicht bedolven onder de reacties. Iederéén hield van Charlie?

O, maar ook toen hij ziek was, kregen we tal van berichtjes hoor, tot 30 emails per dag, en 20 brieven. Ik heb ze allemaal bijgehouden. Sommige heb ik voorgelezen, anderen heb ik pas na zijn dood geopend. Ik wou dat ik ze allemaal kon beantwoorden, maar ik heb er de moed nog niet voor. De brieven die ons het meest troffen, waren die van zijn vrienden die ons zeiden dat ze God gevraagd hadden om beterschap. Ik denk dat God die gebeden verhoord heeft: Charlie is nu beter af, dan die laatste weken van zijn leven. Eén keer maakte Charlie een typische opmerking: “Wel, als God me toch roept, zal ik niet te laat zijn.”

Heeft hij een laatste wens uitgesproken over zijn TCB-ketting, of andere herinneringen aan Elvis?

Charlie en ik hebben samen zijn testament opgesteld. Ik heb ‘m toen ook gevraagd wat er moest gebeuren als ik alleen zou komen te staan. “Schat, dan ben jij de baas”, zei hij, en dan schakelde hij over naar een ander onderwerp. Hij wilde er niet echt over praten. De meeste zaken heb ik dan ook gehouden, of hangen aan mijn ‘Charlie & Elvis’-muur, vlakbij de trofee van jullie club. Een aantal andere zaken, waaronder juwelen, heb ik aan zijn familie gegeven. Als ik sterf, gaat alles naar een lid van onze familie. Er hebben al mensen geïnformeerd of ik sommige zaken wil verkopen. Maar ik moet ze teleurstellen, dat doe ik niet. Misschien schenk ik zijn podium-pakken aan een museum, maar verder gaat het niet.
Ik heb zelfs zijn oude Cadillac Seville uit 1976 nog. Charlie kreeg voortdurend auto’s van Elvis, omdat Elvis diezelfde auto’s enkele maanden later toch weer weggaf. Ik denk dat niemand ooit zoveel nieuwe wagens kreeg dan Charlie. De laatste wagen die Elvis hem gaf, was die groene Cadillac. Elvis merkte er ooit over op dat Charlie dringend een nieuwe auto moest hebben, omdat het stuur veel te hoog stond voor zo’n klein ventje. Later, na 1977, heeft Charlie Elvis gelijk gegeven, en legde hij een dik kussen op de bestuurdersplaats, zodat hij een beter zicht op de weg had. Die wagen staat nog steeds in onze garage, en ik denk eraan hem volledig te laten restaureren.

Kort na zijn dood, vroegen fans om een In Memoriam-bordje op Graceland, maar de kans is klein dat EPE op die vraag ingaat? Hoe sta je er zelf tegenover?

Zo’n bord zou de grootste eer zijn die Charlie zou kunnen krijgen. Ik dank alle fans uit het diepst van mijn hart voor dat warme gebaar, maar ik weet dat het een droom is die nooit uitkomt. Graceland wordt nu gerund door zakenmensen, die geen heil zien in dat soort emotioneel belangrijke herinneringen. Hun argument zal zijn: ‘waar trekken we de lijn?’ Welke vrienden mogen wel of niet vernoemd worden? En dan stopt de discussie.

Wat is je meest dierbare herinnering aan Charlie?

Zijn warmte, zijn lieve woordjes. Niet zozeer zijn grapjes, maar gewoon het feit dat hij andere mensen gelukkig wilde maken. Hij had er alles voor over om mensen gelukkig te zien. Soms stootte hij me aan, en trok dan een gek gezicht – als anderen een goed gevoel hadden, had hij dat ook. Die dingen komen ook steeds terug in m’n gedachten. Ik kan nog steeds glimlachen, als ik denk aan die keren dat hij me wijsmaakte dat het sneeuwde – ik ben gek op sneeuw. Kan je geloven dat het twee dagen na zijn begrafenis, begin maart 2006, écht snééuwde..? ‘Charlie is aangekomen’, dacht ik.

Hoe heb je zijn dood verwerkt, heb je de draad van het leven weer opgepikt?

Eigenlijk heb ik dat verlies nog steeds niet verwerkt. De wereld draait verder voor anderen, maar voor mij staat hij stil. Ik neem het leven zoals het op me af komt: dag na dag, zonder grote toekomstplannen. Ik denk wel eens dat ik in een huis vol verdriet woon, met vensters van geluk. Ik bedoel: ik mis Charlie elke dag, maar ik weet dat het ooit beter wordt. (PV)

Om Jennifer rechtstreeks te contacteren: www.charliehodge.net