Op 11, 12 en 13 september organiseerde uw fanclub een 3-daagse tournee met de TCB Band. We deden Amsterdam (Melkweg), Tilburg (013) en Mol (Vito) aan. Ook al hadden we voorzichtig gemikt op 300 bezoekers per concert, snel bleek dat de interesse voor de originele Elvis-band nog steeds enorm is. In Tilburg (500 bezoekers) dienden we zelfs noodgedwongen uit te wijken naar de grote zaal. Opgeteld, mochten we bij de TCB-Tour liefst 1250 bezoekers verwelkomen: fantastisch is dat! EM-lid David Hamal nam tijdens de concerten de keyboard voor z’n rekening. In z’n eentje verving hij het hele Joe Guercio-orkest. Op ons verzoek schreef hij z’n ervaringen ‘backstage’ neer in een persoonlijk dagboek.

De voorbereidingen.

De meest evidente vraag is: hoe kom uitgerekend ik op het podium terecht bij 4 van de grootste muzikanten uit de rockgeschiedenis…? James Burton (JB – Guitar), Ronnie Tutt (RT – Drums), Glen D Hardin (GH - piano) en Jerry Scheff (JS – Bass) zijn immers niet de eerste de beste muzikanten. Buiten het feit dat ze jarenlang de vaste begeleidingsband van Elvis Presley waren, heeft elk van hen een indrukwekkende lijst van artiesten waar zij mee optraden of mee in de studio doken. Dit gaat van Johny Cash tot The Doors, van Bob Dylan tot Frank Sinatra, van Ricky Nelson tot John Denver, …de lijst is letterlijk oneindig.

In het begin van juli 2006 werd de Europese september tour van de TCB Band in de planning opgenomen met haltes in Frankrijk, Noorwegen, Nederland, België en Duitsland. ElvisMatters zorgde voor de concerten in Nederland en België, en coördineerde de vluchtschema’s van de muzikanten.
Het concept bestond er in om een reeks ‘kleinschalige’ concerten te organiseren. De TCB-band in de puurste rock-&-roll bezetting voor een beperkt publiek. Het gevoel van een ‘huiskamer’-concert als het ware, in het clubcircuit. Bij zulk concept is er uiteraard geen ruimte voor het plaatsen van een groot orkest achter de band. Verschillende songs hebben echter behoefte aan de opvulling van blazers en/of strijkers. Deze konden dus via keyboard gespeeld worden. Als pianist van het ElvisMatters-‘huisorkest’, de King Of Belgium-band, was de stap dus eigenlijk dus snel gezet.

In het verleden had ik al verschillende keren de eer gehad om de muzikanten te ontmoeten en met hen om te gaan. Ik had voor hen als persoon geen ‘schrik’ omdat ze stuk voor stuk heel ‘gewoon’ en down-to-earth zijn. Maar hoe zou dat werken als je er ineens mee ‘on stage’ staat…dat bleef de grote verrassing…

Zondag 10 september: TCB Band arriveert in Belgie

Met enige vertraging landde de vlucht ’s avonds vanuit Noorwegen. Met enkele wagens werd de band naar hun hotel gevoerd. Die avond was er tijdens het diner tijd om de eerste lijnen uit te tekenen van het verloop van de week. Naast het spelen zelf, waren Olav en ik ook verantwoordelijk voor het dagelijkse opstellen van de backline: gitaarversterkers, piano, keyboard en het voornaamste: het drumstel…

Voor het weekend hadden we de complete drumset (speciaal overgevlogen uit Duitsland) al een keer uitgepakt en een poging ondernomen om het op te stellen….dat bleek allesbehalve simpel. Los van het feit dat de statieven wel allemaal konden uitgezet worden was de vraag vooral: Waar wil Ronnie welk onderdeel hebben staan….En: zou hij wel opgetogen zijn met het feit dat zijn tijdelijke ‘drumroadies’ eigenlijk nog nooit een drumstel van dichtbij bekeken hadden…
Na het eten stelden we hem dan ook de vraag of hij een schets kon maken over de opstelling van de set. Met alle plezier en veel detail legde hij ons uit waar wat zou moeten komen en dat we ons verder geen zorgen moesten maken omdat hij toch elke dag een ‘fine-tuning’ nodig had. De gemoedelijke sfeer die avond maakte meteen duidelijk dat de week niet stuk kon gaan…

Maandag 11 september: Day 1 – Melkweg, Amsterdam.

Toen ik wakker werd, merkte ik meteen dat de zenuwen en nervositeit overvloedig aanwezig waren…het was tenslotte DE dag van de waarheid…die avond zou duidelijk worden of de vele weken van voorbereiden het gewenste resultaat zouden opleveren. Vermits we dus moesten zorgen dat de backline tijdig aanwezig zou zijn en de rit naar Amsterdam niet niks is, vertrok ik in de vroege ochtend.

Aan de Melkweg aangekomen, stond een team van 6 personen klaar om ons helpen uit te laden en op te stellen. In no time stond alles dan ook zo goed als speelklaar. De eerste proef van drum opstellen werd onmiddellijk goedgekeurd door RT die na wat fine-tuning dadelijk zijn sticks liet roffelen op de splinternieuwe vellen.

In de totale set van 29 nummers waren er 18 songs waar ik één of andere partij kon meespelen. Van ‘repetitie’ was niet echt sprake. Het ging meer om een soundcheck. Leadzanger Maarten Jansen, waar ik vorig jaar de Kerstshow mee speelde, heeft in het verleden meerdere malen met de TCB band opgetreden. Hij koos ervoor om even de songs te overlopen die ze nog nooit eerder samen speelden. Mijn ‘voornaamste’ stuk is ‘Trilogy’ – hier komen nogal wat orkestpartijen bij kijken en niet te vergeten de beroemde dwarsfluitsolo. Dat nummer wou ik dan even voor mijn gemak doornemen. Na een 4-tal nummers hield de soundcheck op. Dat wou dus zeggen: de rest van de nummers zou diezelfde avond on stage dadelijk er op of eronder zijn! (spannend!).

Voor de show was er nog tijd voor een snelle snack. De Melkweg ligt vlak bij het Leidse Plein, het weer was fantastisch. Het werd dus een etentje op het terras. Er werd helemaal niet over het concert gesproken, gewoon ditjes en datjes en misschien was het net daarom dat ik me enorm op mijn gemak voelde en even later compleet relaxed op het podium stapte….om dan eindelijk met DE band der bands op hetzelfde podium te mogen staan….het zal op dat moment niet doorgedrongen zijn…het dringt zelfs NU nog steeds niet tot mij door heb ik de indruk.

Een kleine domper op de vreugde was dat er niet mocht gefilmd worden – zonder uitzonderingen…Mijn herinnering zou dus buiten mijn gedachten enkel op foto vastgelegd worden.

De set werd in 1 ruk zonder pauze doorlopen. Alhoewel de show 90 minuten duurde, leek het alsof ik minder dan 30 min op het podium zat…alles leek in 1 grote flits voorbij te gaan…
Op het punt dat de bewuste fluitsolo aankwam, kreeg ik toch weer klamme handjes…maar: het liep perfect, met een uitbundig applaus als resultaat…

We deelden allen dezelfde kleedkamer, en na afloop regende het dadelijk complimenten van de bandleden….een heel absurde situatie….als DE grote James Burton tegen MIJ komt zeggen ‘great playing with you’, vergezeld van een gemeende knuffel. Jerry Scheff vond de fluitsolo ‘fabulous’, Ronnie Tutt was blij dat ik erbij was, omdat sommige songs nu eenmaal de blazers of strijkers nodig hadden. Glen D, die nota bene de meeste arrangementen schreef van de partijen die ik speelde, was in zijn nopjes. Het werd me duidelijk dat ze tijdens de soundcheck en het concert een beetje de boot afhielden en de kat uit de boom keken om achteraf hun mening over ‘mijn bijdrage’ te uiten….Alsof het contact al niet goed zou zijn er voor, leek het nu ineens te zijn of ik er ‘echt’ bij hoorde. De echtgenotes van James, Ronnie en Glen D waren ook aanwezig en waren zichtbaar opgetogen over mijn bijdrage. Zoals ik al eerder schreef: momenten die nog steeds niet zijn doorgedrongen…. 11 september 2006… Deze datum zal ik nooit vergeten: voor het eerst met de TCB-Band on stage, wat een belevenis.

Dinsdag 12 september: Day 2 – 013, Tilburg.

Gelukkig kon ik wat langer in bed blijven liggen…om 15h werden we pas in Tilburg verwacht voor het opstellen van de instrumenten. De afstand is in elk geval al een stuk korter dan de eerste dag. De band zelf ging in de loop van de middag op bezoek in de Tilburgse rock-academie, waar toekomstige artiesten een onderhoud met de heren hadden. Bij aankomst aan zaal 013 werd ik als eerste aangesproken door Glen D. Die kwam nog terug op het goede concert van Amsterdam en vroeg of er nog iets was wat ik wilde weten of vragen ivm de songs. Niet echt eigenlijk. Of hij nog wat op te merken had misschien? Nee, niet echt eigenlijk, het zat goed. Dat klonk goed. De soundcheck was letterlijk een soundcheck. Na 2 nummers zat het er op. Het verschil met gisteren was over duidelijk…op dinsdag werd ik volledig betrokken met de besprekingen van de songs, kleine aanpassingen. Maandag was het gewoon ‘de 4’ die onderling afspraken maakten (logisch ook). Maar: nu maakte ik er dus duidelijk ‘deel van uit’. Ronnie vroeg me zelfs om tijdens ‘Welcome To My World’ nog een extra stuk toe te voegen aan mijn partij…coool….

Het diner werd aangeboden door de directie van de rockacademie (die met de voltallige school zijn komen kijken). Indisch buffet, gelegen vlak aan de ingang van de zaal. Misschien was het niet zo een goed idee om net daar op een terras te zitten met de complete band, waar alle toeschouwers passeren. Mensen die langskwamen schrokken zowaar dat de band er zat en natuurlijk haalde iedereen zijn fototoestel boven. Best wel grappig, eigenlijk.

Het concert liep nog vlotter dan de dag ervoor. JB stond de hele tijd naast/voor me met z’n gitaar. Zijn interactie naar mij toe was ook veel groter dan de eerste keer. Het is een onbeschrijfelijk gevoel om als muzikant te merken geapprecieerd te worden door deze muzikanten….het werd al jammer dat dit concert er op zat…nog 1 te gaan…

Woensdag 13 september: Day 3 – Vito, Mol.

Vandaag zou een ‘thuiswedstrijd’ worden, met in het publiek familie, vrienden en kennissen.
Vermits het materiaal al allemaal in de zaal stond, konden we heel relaxed alles opstellen. Rond de middag was dat al gebeurd. Tijd over om in het hotel samen te lunchen op het terras in de zon…lekker rustig. Na de – weeral korte soundcheck – werd er gedineerd in het ‘clubhouse’ van de Vito. Tijdens al die etentjes wordt er over van alles en nog wat gesproken. Maar eigenlijk zelden over Elvis. En dat is absoluut dik in orde. De band voelt zicht perfect thuis bij ons in de club. Ik ben er van overtuigd dat dit voornamelijk komt omdat we hen als ‘gewone’ mensen behandelen. Uiteraard met alle respect en steeds in het achterhoofd met wie we omgaan. Maar: we kunnen met hun ook omgaan buiten de ‘Elvis-context’. Uiteraard hebben ze honderden anekdotes te vertellen van het leven ‘on the road’. En op geregelde tijdstippen komen ze er ook mee op de proppen. Net dan, als je niet zelf vraagt: ‘hoe was dit’ of ‘hoe was dat’, komen de mooiste verhalen naar boven!

Surprise…omdat mij toch een ‘tastbaar’ aandenken en bewijs gegund werd van het meespelen met hen, mocht er op hoge uitzondering toch wat gefilmd worden van het concert! Super natuurlijk!

Donderdag 14 september: Day 4 – Day off.
Vandaag een vrije dag…wie zin had, kon mee op ‘sightseeing’. JS verkoos te rusten, te lezen en naar de kapper te gaan. JB en RT zagen Brugge wel zitten en GH had het voor Brussel. Olav, Glen D en echtgenote en ik trokken dus naar Brussel waar ik ‘gidsje’ zou spelen. We hebben het Atomium bezocht (ook binnen), wat door Brussel getourd en een terrasje op de grote markt gedaan…een supergezellige middag!

Het bewijs van de hechte band die ontstaan is, kwam er zeker bij het afscheid…een gemeende knuffel van elk van hen. RT heeft zijn persoonlijke drumsticks gesigneerd en mij geschonken – een symbolisch gebaar van onschatbare waarde. Weer iets wat nog moet doordringen…

Het mag duidelijk zijn dat deze week zoveel meer geworden is dan alleen ‘maar’ met de TCB-band mogen optreden…. Heel veel dank aan al wie dit mee mogelijk maakte!

- David Hamal