ELVIS LIVES: waardige finale van een klassiek drieluik

“Alsof Elvis zo uit de
coulissen zou stappen”

Elvis Classics,volume drie... De vorige twee overtreffen was de boodschap. Afgaand op de affiche,was het al overtroffen.. Toch bleven nog enkele vraagtekens over. Wie of wat was Stephen Ackles, klikt het tussen het orkest en de TCB-sectie, en zou het vocale talent van The Imperials niet verloren gaan tussen al dat muzikale geweld? Maar vooral: is de derde keer niet die ene keer teveel geweest? Op 1 en 2 oktober kreeg ik het antwoord. De show was alles en méér dan ik had durven verwachten.

- Door Johan Declef

Zondag 2 oktober, rond het middaguur. De shop draait inmiddels op volle toeren, vrienden-Elvisfans ontdekken elkaar weer na een tijdje uit het oog te zijn geglipt, en de sfeer in de foyer is pico bello: er staat ons immers wat moois te wachten. Drankjes aan betaalbare prijzen (1,5 euro), een ruime parking, vriendelijke bediening… de voortekenen zijn alvast perfect.

Aan de shop valt mijn oog al gauw op drie rijen originele en onbekende Elvisfoto’s. Een schitterend initiatief van EM om die complete fotocollectie van Elvis uit 1976/77 aan te bieden aan amper 1 euro per originele afdruk. Ha, en dan nog met korting! Toch mijn beperkingen maar opgelegd tot enkele exemplaren, anders is de portefeuille nu al leeg... Tipje voor het bestuur: breng de collectie mee naar de winkel, volgende meetings, en ondergetekende kan weer snuffelen tussen het lekkers…

De show dan... “ELVIS LIVES” staat in letters van één meter hoogte te lezen boven het podium, profetische woorden. De indrukwekkende sound van het Groot Orkest van Rauw klinkt al vanaf het allereerste nummer, “America The Beautiful” – opgedragen aan de Amerikaanse gasten – oor-verbluffend. Eén nummer later, is hét grote moment daar: terwijl een ‘booming voice’ de helden van de dag aankondigt, stappen Joe Guercio, de TCB Band en de Imperials het podium op. Kijk, dit waren Presley's beste muzikanten on stage: met Jerry Scheff, James Burton en Glenn D Hardin in de ritmesectie moét dit gewoon een bijzonder coole sound opleveren,en dat doet het ook. The Imperials met hun schitterende gospelstemmen in de achtergrond maken de totaliteit van het geheel nog opmerkelijker. Ik knijp me even in de wang: dit is 2005, we zijn in Vlaanderen en wat een line up!! Wat een klank! Als ik al énige twijfel had, valt die vanaf “See See Rider” compleet weg. Elvis is hier! De combinatie klikt, het wérkt!

In de gratis bijgeleverde brochure las ik dat EM de bezoekers terug wil nemen naar de concerten van de seventies. Mijn mening: het totale geluid klonk niet zoals een 70's concert, nee, het klonk “nu”. Fris en hedendaags, alsof het nog maar net geschreven leek, alsof Elvis recht uit de coulissen zou stappen en met de gitaar om de nek de VITO zou platspelen. Elvis Lives, zeker en vast!

De vorige twee edities van de classics reeks waren unaniem onthaald als “meesterlijk”. En dat waren ze ook, maar met eenzelfde opzet als toen zou een derde identieke uitvoering een lichte ‘sleur’ teweegbrengen. Prima inzicht van EM dat er dus voor vernieuwing werd gekozen. Niet alleen de beste ritmesectie én backing vocals van de wereld waren present, maar tevens ook een totaal andere leadzanger. Over durven gesproken. Hij was de frisse wind die de “Classics” nodig hadden. Alhoewel z'n uitspraak niet 100% zuiver was, vond ik deze kerel een échte revelatie. Zelden zo iemand gezien én gehoord die totaal niets op Elvis gelijkt én wél weet te overtuigen van z'n kunnen. Hoe vreemd kan het zijn… Geen prul van een imitator, gewoon een steengoede zanger die met de schitterende muziek van Elvis z'n ding kan doen en toch de sfeer van de grote dagen kan oproepen.
“Burning Love”, “Mountain’, “Bridge”, “My Boy”, “The Wonder Of You”… allemaal passeerden ze de revue. Mega-respect ook voor Joe Guercio, die met dat ene stokje een bezetting van meer dan 80 man in bedwang hield! Pure Klasse.

Hét moment van de show, was ongetwijfeld de solo-act van de Imperials. Op zondag deden ze vier nummers, één meer dan zaterdag. Zo droegen ze het a capella nummer “Sweet Sweet Spirit” op aan Joe en Penny Guercio. Penny was drie weken voordien overleden, en ze wisten hoeveel het nummer voor Joe betekende. Je kon een speld horen vallen in de afgeladen volle zaal, en wat een storm van applaus nadat de laatste klank weggestorven was: als één man sprong het publiek recht, voor een lange, staande ovatie. Nummer 4 in rij, was “How Great Thou Art” met TCB Band en orkest: het was zonder enige twijfel de mooiste uitvoering die ik ooit live heb gehoord: wat een stemmen, wat een vocale kracht – wat een perfecte samenhang! Stemmen, muziek, emotie, power, the full expierence.

En nog was het niet gedaan: het EM-bestuur had voor een onaangekondigde verrassingsgast gezorgd, Jenson Bloomer. Ik begrijp dat de link tussen de vorige concerten en deze “Elvis Lives” moet behouden blijven, maar persoonlijk had ik best tevreden geweest zonder een tweede stem. Begrijp me niet verkeerd: Jenson zette de zaal meteen in vuur en vlam, maar ik was inmiddels zo vertrouwd met de stem en presence van Stephen Ackles dat de show voor mijn part in één ruk had mogen doorgaan. Ik weet ook dat niet iedereen er zo over denkt, maar 1200 fans – 1200 meningen, right?

De échte sterren van de show waren uiteraard ook nu weer de Presley Roadshow-getrouwen.
Glenn D, amper zichtbaar achter z’n klavier, James Burton die de ene virtuoze solo na de andere uit z'n gloednieuwe signature gitaar toverde… En Jerry Scheff was gewoon zichzelf, pompend op z'n Fender, immer minzaam lachend, genietend van de zoveelste Elvisshow maar nu met een mega-orkest. “I like this guys, I really do!”, zag je hem denken. Hoe leuk hij het écht vond, illustreerde hij uitgebreid bij “Polk Salad Annie”. Zelden zo’n indrukwekkende bass-solo gezien… en dan de onverwachte “reprise”, zoals ook te horen is op de “On Stage”-LP. Pure verwennerij!

Het slot was er opnieuw vlugger dan verwacht. Veel te vlug,zo gaat dat altijd met kwaliteit.

De handtekeningensessie verliep opnieuw spontaan, zoals het hoort. Joe, James, Glenn en Jerry waren allen stuk voor stuk bijzonder vriendelijke mensen, met een blik op heimwee gericht, signerend op de oude Elvisfoto met hun wereldbekende ‘baas’..

Elvis Lives: onverwoestbare muziek met een blik op vernieuwing, en een hart voor de fans!