Al Dvorin (1923-2004):

“Ik kon me geen betere vriend voorstellen”

Ain’t it Funny how time slips away… Als u dit blad vastneemt, is het alweer meer dan een jaar geleden dat Al Dvorin, de vaste presentator van de Elvis-shows, in een tragisch auto-ongeval om het leven kwam. Zes weken na die dramatische dag in augustus 2004 zou Al de TCB-shows in Mol gepresenteerd hebben. Wie erbij was, herinnert zich nog dat onze club toen de “ElvisMatters Award” postuum uitreikte aan Al. Maar alhoewel we Al verschillende keren spraken in het buitenland, hebben we hem nooit “on the record” geïnterviewd. Het was dan ook een aangename ontdekking om in het nieuwe boek van Andrew Hearn een interview met Al Dvorin te lezen. Met toestemming van de uitgever, brengen we hieronder de vertaling, dat we aanvullen met herinneringen die Al ons zelf vertelde.

Hi Al. Misschien kunnen we bij wijze van start vragen hoe je werkrelatie met Elvis precies begon…?
Zeker. Ik werkte al met Colonel Parker in de tijd dat hij nog manager was van Eddie Arnold en Hank Snow, vér voor er van Elvis sprake was, dus. Mijn allereerste kennismaking met Elvis was in 1955, de dag dat hij een samenwerking aanging met Tom Parker. Mijn taak bestond erin andere acts (zangers, groepen) te boeken, die met hem konden optreden. Ik presenteerde de shows met Elvis, en toen hij een jaar later op tournee ging, ging ik mee. Later werd ik ingeschakeld als promotie-verantwoordelijke voor films zoals “Blue Hawaii”, “GI Blues”, noem maar op. Ik was ook verantwoordelijk voor de verkoop van gadgets en alle denkbare souvenirs die verkocht werden: hangertjes, foto’s, posters… dat was in grote lijnen mijn job. Ik heb zowat alles voor Elvis gedaan dat je je kan inbeelden: ik was zijn chauffeur, regelde de geldzaken, betaalde het personeel uit, dirigeerde zelfs het orkest… het enige wat ik nooit gedaan heb, was zijn haar gewassen. Maar dat is ook het enige.

Hoe was Elvis in die vroege jaren ’50?
Well… Hij durfde niet te vliegen. De allereerste keer dat hij naar Hawaii moest, hebben we hem op een boot gezet die in San Francisco vertrok. Maar Elvis was ontzettend vriendelijk. Ik nam mijn vrouw mee op die trip, en hij bracht zijn neef Billy Smith en dienst vrouw mee, en een paar van zijn makkers. Hij was een ‘mooie’ man, in elk opzicht. Heel getalenteerd, respectvol ten aanzien van de dames, ook. Het was een eer om voor hem te werken.

Je staat bekend voor je vaste slotzin ‘Elvis Has Left the Building’.
Hoe ben je daaraan gekomen? Per toeval?
Per toeval, inderdaad. Toen Elvis na een optreden recht van het podium in de wachtende limousine sprong, vroeg ik de Colonel: ‘wat moet ik de mensen zeggen?’ En de Colonel antwoordde: ‘zeg gewoon dat hij weg is, Al.’ En dat deed ik. Van zodra Elvis in de limo zat, kondigde ik aan: ‘Ladies and Gentlemen, Elvis has Left the Building. Thank you and Goodnight’. Zo is het begonnen.

Het is nog steeds fantastisch om het je te horen zeggen…
Weet je, ik hoor dat constant. Onlangs was ik nog in het Midden-Oosten, en in de straat waat ik wandelde, hoorde ik plots mijn stem: ‘Ladies and Gentlemen…’ Blijkbaar waren enkele jongeren de CD “An Afternoon in the Garden” aan het beluisteren in een bar, en was die net afgelopen. De fans houden van dat zinnetje, blijkbaar.

Gebruikte je het meteen weer in Las Vegas, op 31 juli 1969?
We gebruikten het bijna overal. Ik gebruikte het ook tijdens de tour voor de film “Elvis On Tour”, maar ik weet niet of ik het gebruikte in Vegas, 1969, ik denk van niet. Neen, we gebruikten het niet in het Hilton Hotel of tijdens de shows in Hawaii, zoals de Pearl Harbor Benefietshow. Ik gebruikte het meestal in de grote stadions en on tour. In Memphis sloot ik dan weer af met “Elvis Has Left for Graceland” – heb je dat al gehoord?

Jazeker, het staat op de CD “Elvis Recorded Live On Stage in Memphis”, en je krijgt zelfs een speciale vermelding op de hoes.
Yeah…

Wat deed je nog meer, als werknemer bij de Presley Road Show?
Wel, ik moest vooral de souvenirs promoten, en zorgen dat ze verkochten. Ik riep dan ‘Koop je prachtige foto’s. Geschikt om in te kaderen…’ Belachelijk natuurlijk, maar het zorgde er wel voor dat ze verkocht geraakten. Ik stond ook vaak in voor de veiligheid achter het podium. Maar wat we ook deden, we keken nooit neer op de fans. We spraken met hen, dat is een wereld van verschil.

Was je erbij toen Elvis op het podium aangevallen werd?
O, zeker, ik was bij bijna elke show. Ik was erbij toen Red en de andere achter die ‘aanvallers’ aan gingen. Maar het incident was echt niet zo ruw als gezegd wordt. Geloof die verhalen dus niet. Elvis kon die belagers alleen wel aan, hij was een sterke vent hé. Maar een paar van zijn lijfwachten lieten zich gaan… Toen hij aangevallen werd, grepen ze meteen in. Elvis was in de eerste plaats een entertainer, en hij sloeg zeker niemand door een tafel die avond…

Waren de tours zo hectisch als iedereen zegt?
Neen, eigenlijk niet. Alles zat vrij stevig in mekaar. Elvis had zijn eigen groep van vrienden en bodyguards en het was hun taak om voor hem te zorgen., om zijn haar te verven en wassen, om zijn eten te brengen, en om hem niet te zeer uit te putten. Ze moesten ervoor zorgen dat hij genoeg rust nam, dat soort dingen. We hadden een eigen ploeg voor het geluid, het licht. Er was een vaste groep security-mensen… alles was perfect geregeld, tot en met de hostessen op het vliegtuig toe.

Vloog je na de show mee met Tom Parker, of met Elvis?
De ene keer met de Colonel, de andere keer met Elvis, soms helemaal alleen. Op dat vlak was er geen afspraak: we hadden onze eigen timing en keken dan wat het handigst was. Op al die jaren is er nooit één keer een probleem geweest, alles liep op wieltjes.

Kon iedereen met mekaar om?
Er waren natuurlijk wel eens woorden, maar niks hemeltergend.

Hoe was de Colonel écht?
De Colonel was een genie, en hij en Elvis waren goed voor mekaar. De Colonel heeft nooit een echte, ‘formele’ opvoeding gehad, maar jongen – hij kon pràten! Hij wond anderen zo rond z’n kleinste vinger. Als er deals moesten gesloten worden, wist hij hoé. Hij was ook vrijgevig, zoals Elvis. Die twee hebben ooit wat weggegeven. Het was een fantastische samenwerking. Hij gaf Elvis de beste plaats op de affiche, de beste vergoeding, de beste voorwaarden, de beste kleedkamers, en hij werkte dag en nacht voor Elvis. Toen hij nog manager was voor Eddie Arnold, deed hij precies hetzelfde voor hem, net zoals voor Hank Snow. De Colonel gaf zich 100 procent voor de persoon waar hij voor werkte. Hij was een echte vriend voor Elvis, en voor mij. Het is erg dat hij er niet meer is.

Maar hoe zat het met de verdeling van de winsten? Nogal wat fans vinden dat de Colonel een te groot deel voor zich hield.
Neen, neen. Laat me zeggen wat ik weet – en ik zal niet zeggen wat ik niet weet. Het was geen fifty-fifty deal, zoals de fans denken. Dat kan misschien wél het geval zijn voor de verkooppercentages, maar het originele contract geeft Tom Parker recht op 25 procent van de winst. Later veranderde dat, omdat de Colonel met Elvis’ vader Vernon een nieuwe deal afsloot, maar het oorspronkelijke contract, bepaalt 25 procent. Ik was erbij toen ze dat contract tekenden, en ik weet dat beide partijen zeer tevreden waren. Zijn vader was toen ook tevreden… behalve zijn moeder, Gladys. Gladys was eigenlijk nooit tevreden met die deals. Maar Colonel Parker werkte voor zijn geld. Hij wist wat hem te doen stond. Telkens Elvis optrad, was dat een gebeurtenis voor de stad, dankzij de Colonel. Stel dat Elvis in zee was gegaan met de William Morris Agency, dan zou hij téveel opgetreden hebben. Zo zit het in mekaar.

Even terug naar je zinnetje van “Elvis Has Left the Building”. Is het niet frustrerend dat iederéén de stem kent, maar dat niemand weet dat jij het bent?
Iedereen kent de zin, iedereen herkent mijn stem, maar niemand kleeft er de naam ‘Al Dvorin’ op, dat is juist. Soms denk ik dat Graceland er alles aan gedaan heeft om mijn naam geheim te houden. Wees dus niet verbaasd als er vroeg of laat een grote rechtzaak opduikt…

Als je mensen zégt dat dit jouw stem is, geloven ze je dan?
In het begin niet. Maar als ik de zin dan zég, herkennen ze het meteen. Zo vertelde ik onlangs iemand in het Midden-Oosten dat ik de presentator was op de Pearl Harbor Show in 1961, maar hij geloofde me niet… Tot hij een boek kocht waar ik vermeld word als producer. Maar het is ook grotendeels mijn eigen fout. Toen Elvis stierf, wou ik plots niets meer doen. Ik hing wat rond, en besloot op pensioen te gaan. Intussen begonnen mensen overal mijn werk op te eisen, en ze verdienden er nog goed geld aan ook. Heel weinig mensen weten bijvoorbeeld dat de “Elvis Presley Dwergen Fanclub” helemaal mijn idee was. Nochtans staat het in de boeken anders. Joe Esposito heeft ook een boek geschreven, waar ook heel wat fouten instaan. Geloof dus niet klakkeloos alles wat je leest.

Hoe was het om Elvis als vriend te hebben?
Je kan je geen betere vriend dromen. Hij was heel goed voor me, voor mijn vrouw, mijn kinderen. De eerste keer dat we samen op reis gingen, was naar Hawaii, mét mijn vrouw, en Elvis behandelde haar als een koningin. Hij liet zich met haar fotograferen, omhelsde haar… echte vriendschap.

Wat blijft je altijd bij van hem?
De herinnering aan zijn goedheid. Zijn gelovigheid ook, z’n vrijgevigheid, z’n talenten en het feit dat hij écht een unieke man was, zoals er maar één bestaan heeft. Als ik hem zag, was er altijd een goeiedag en een oprechte lach. Hij zal nooit vergeten worden, en des te langer hij van ons heen gegaan is, des te groter wordt hij in de gedachten van de nieuwe generatie. Een mooier compliment kan een entertainer niet krijgen.

AANBEVOLEN LITERATUUR: “Elvis Talk – The Essential Elvis Interviews” door Andrew Hearn. 196 blz, 80 foto’s.
19 euro – leden: 17,10 euro – ereleden 16,15 euro