Elvis is Back: twee jaar gekooide frustratie op dubbel-CD

De geheime sessie die voor
Jim Reeves gepland was

Gloednieuw in de onvolprezen FTD-reeks is het dubbel-album “Elvis is Back”. Het is de eerste release van de gewone studio-LP’s in een dubbel-CD-formaat mét tal van onuitgegeven takes, en dus willen we toch even halt houden bij de impact van het album 45 jaar geleden. Deze plaat bewees precies wat de titel beweerde: Elvis was back!

Om halfzes ’s avonds, 1 maart 1960, terwijl zijn 14-jarig vriendinnetje Priscilla Beaulieu met tranen in de ogen vaarwel wuifde met haar zakdoek, steeg Elvis op van de Amerikaanse luchtmachtbasis van Rein-Main in West-Duitsland. Na 17 lange maanden vaderlandsdienst in Europa, keerde de king of rock ’n roll terug naar zijn troon. Colonel Tom Parker had Elvis niet bezocht tijdens diens overzees verblijf, maar hij had hem bijna dagelijks lange, gedetailleerde brieven geschreven over wat hij allemaal had gedaan om Elvis in de spotlight hielden. Tegelijk liet de Colonel ook doorschemeren dat het tijd was om aan een ander repertoire te denken. Terwijl het hoofd van Elvis misschien nog naar rock ‘n’ roll stond, dacht Parker hardop aan ‘softere’ nummers met “It’s Now Or Never” als zijn persoonlijke favoriet.

Valse naam
Eindelijk, na twee jaren van steeds merkwaardigere Parker-stunts zoals de Elvis Presley Dwergen fanclubparade in Chicago, kon de normale gang van zaken weer worden hervat.
De Colonel had met veel precisie de volgende stappen van Elvis’ filmcarrière uitgestippeld maar, eerst was er die kleine kwestie van een nieuw album.
Na een korte persconferentie in Graceland maakte Elvis gedurende enkele weken weer kennis met zijn oude vrienden en herontdekte hij het burgerleven in Memphis.
En dan, op zondag 20 maart, stapte hij op een speciaal gecharterde Greyhound bus richting RCA studio in Nashville. Om de pers te misleiden, was die geboekt onder een valse naam. De muzikanten kregen te horen dat ze zouden werken met Jim Reeves, maar in feite bleek het een reünie te zijn voor het team dat gespeeld had op de laatste opnames van Elvis in 1958. Naast gitarist Scotty Moore, drummer DJ Fontana en The Jordanaires was er het Nashville A-team met pianist Floyd Cramer, gitarist Hank Garland, bassist Bobby Moore en percussionist Buddy Harman. In de controlekamer, samen met de Colonel en z’n assistent Tom Diskin, zaten de RCA-bazen Steve Sholes en Bill Bullock, A&R hoofd Chet Atkins, Freddy Bienstock van het publishing agentschap en technicus Bill Porter. Terwijl de ploeg weer kennismaakte bij wat hamburgers was de spanning, en ongetwijfeld ook de 2 jaar muzikaal gekooide frustratie van Elvis goed voelbaar – een onaangename situatie die niet meteen werd verholpen toen de eerste 18 pogingen om het eerste nummer, Otis Blackwell’s “Make Me Know It” op band te krijgen.
Tweede in de rij was “Soldier Boy”, een hit uit 1955 voor The Four Fellows en, net als vele andere nummers die op “Elvis is back” zouden belanden, één dat hij al regelmatig had gezongen tijdens zijn verblijf in Duitsland. Sterker nog, het is haast alsof het album een compilatie vormt van de nummers die hij twee jaar lang in een losse, relaxte sfeer repeteerde. Hij gaat zelfs in duet met zijn legermaat Charlie Hodge in een versie van “I Will Be Home Again”, van The Golden Gate Quartet; een plaat die Hodge aan Elvis had geschonken en waar hij constant naar had geluisterd in Europa.

Hele nacht
Die eerste sessie duurde de hele nacht. “Stuck On You” was een eenvoudige update van “All Shook Up”, “Fame And Fortune” een doo-wop ballad, en “A Mess Of Blues” was de eerste compositie die Elvis zong van Doc Pomus en Mort Shuman, het songschrijversduo dat hem later zou voorzien van klassiekers als “Viva Las Vegas” en “His Latest Flame”. De sessie eindigde met de onversneden rauwe groove van “It Feels So Right”, terwijl een nieuwe dag aanbrak.
RCA verspilde geen tijd. Ze hadden al 1,4 miljoen voorbestellingen voor de nieuwe Elvis single (zonder dat de titel bekend was) en binnen de 72 uur na opname was het nodige aantal stuks van “Stuck On You”/”Fame And Fortune” geperst en buiten gestuurd, verpakt in blanco hoezen met het label “Elvis’ 1st New Recording For His 50,000,000 Fans All Over The World”. In het schema zaten ook al geen gaten. Zes dagen later vertrok Elvis met de trein naar Miami om er Frank Sinatra te ontmoeten en een TV-special op te nemen, Frank Sinatra’s “Welcome Home Party For Elvis Presley”. Ol’ Blue Eyes was ook van mening dat Elvis ‘hèt’ nog steeds had en grapte tegen zijn in smoking uitgedoste gast dat “het enige wat je verloren hebt zijn je bakkebaarden”.
Op zondag 3 april keerde Elvis terug naar Nashville voor een tweede sessie en kwam dezelfde crew kwam weer samen, dit keer bijgestaan door saxofonist Homer ‘Boots’ Randolph. De sessie begon om half acht met enkel Elvis, zijn twee drummers en de bas van Bobby Moore op een dreigende, minimale versie van “Fever” – de Peggy Lee klassieker die ook tussen het stapeltje platen zat in Duitsland. Opnieuw omvatten de 12 nummers (nog 8 voor het album, en 4 voor singles) van deze lange nachtsessie uiteenlopende stijlen. “It’s Now Or Never” was een herschreven versie van het klassieke Italiaanse “O Sole Mio”, waarvan de Colonel verheugd vaststelde dat er geen copyright meer voor gold, “Such A Night” als ode aan Clyde McPhatter van The Drifters, “Dirty, Dirty Feeling” was een overgebleven Leiber-Stoller-single van King Creole, “The Girl Of My Best Friend” was van Beverley Ross, die ook “Candy Man” schreef voor Roy Orbison. Wat opvalt aan “The Girl Of My Best Friend” is de ongelooflijke harmonieuze gitaar die de Merseybeat enkele jaren vooraf gaat. “Are You Lonesome Tonight?” was een sentimentele ballade uit 1927 en werd opgenomen op vraag van Colonel Parker omdat dit het favoriete nummer was van zijn vrouw Marie. Toen Elvis het uiteindelijk om 4 uur ’s ochtends op band wou zetten, drong hij erop aan dat de lichten zouden worden gedimd om de juiste sfeer te bekomen. Als je heel goed luistert hoor je zelfs dat de muzikanten hun instrumenten stoten tegen de microfoons in het donker.
Toen de zon opkwam en terwijl de Nashville-muzikanten bezorgd naar hun horloge keken om zeker te zijn dat ze hun eerst sessie op maandag niet zouden missen, greep Elvis naar z’n Gibson J-200 en begon de eerste maten te spelen van het Lowell Folsom nummer “Reconsider Baby”, een jarenlange favoriet dat hij al speelde sinds de Sun dagen. Was het de sfeer, was het het tijdstip, was het de ondefinieerbare magie die in de lucht hing? Feit is dat Elvis daar en toen één van zijn puurste, soulvolle opnames ooit maakte.En dat was het. Elvis was goed en wel terug. Het album lag in de winkels eind april met op de cover een foto van Elvis, zonder bakkebaarden, met een militair ogend ribfluweel jasje. Het werd ook uitgebracht met een openklaphoes met daarop een aantal “Bonus GI foto’s voor je verzameling”, waarbij de “Soldier Boy” afgebeeld stond tijdens manoeuvres en relaxend met z’n platen.
Twee weken later stond Elvis weer in uniform, dit keer voor de verfilming van GI Blues, en de overstap van Elvis de zanger naar Elvis de filmster was compleet. Het betekende ook dat Elvis is back! tot zijn beste werk zou blijven behoren tot aan de volgende Comeback Special zo’n acht jaar later.

• 23 euro
• Leden: 20,70 euro
• Ereleden: 19,55 euro

Nathaniel Cramp
(vertaling: Geert Van Lommel)