Niet lang geleden (19 februari) was ik door de organisatoren van De Kunstbank uitgenodigd om in 'debat' te gaan met de Leuvense professor Populaire Muziek Gust De Meyer. Het gesprek kaderde in één van de activiteiten van Kulturama, een cultuurvijfdaagse die in totaal 16.000 mensen naar Leuven bracht. Na het debat stelde iemand in het publiek de ontwapenende vraag: "Maar was Elvis niet in de eerste plaats een goed mens?" Het was de nagel op de kop. Niet omdat het 'mooi' staat om dat te zeggen, maar omdat het de waarheid is. Voor buitenstaanders klinkt het als fan-talk, maar geloof ons: niemand had een groter hart dan Elvis. Dat blijkt uit zijn talloze benefietshows, de oneindige stroom geschenken aan vrienden en onbekenden - waaronder huizen, Cadillacs en checks - maar vooral uit tientallen onbekende feiten. We sommen er hier een paar op, die ons door Graceland bevestigd werden. Ze zijn belangrijk om te melden, want dit soort kleine verhaaltjes vormen de andere, onbekende erfenis van The King.

Er is een reden waarom onderstaande 'petits histoires' niet eerder in boeken of kranten opdoken. Elvis wou ze zelf stil houden. Het feit dat hij mensen kon helpen, was voldoende voor hem. Liever géén persaandacht, want dàt was niet de reden waarom hij hielp. Al wat volstond, was de glimlach op het gelaat van een kind.

Rusty
In 1960 ontmoette Elvis Rusty, een 5-jarig jongentje dat leed aan polio (kinderverlamming). Rusty werd in het ziekenhuis opgenomen met een gebroken vinger, op het ogenblik dat Elvis in de (privé-)wachtkamer een doktersbezoek afwachtte. Elvis hoorde van het jonge bezoek, en knoopte meteen een gesprek aan met de ouders. Hij was nog niet vergeten dat hij in 1956 en 1957 actief had meegewerkt aan de bestrijding van polio, en vroeg op welke kamer Rusty verzorgd zou worden.
Dezelfde dag keerde Elvis met een cadeautje terug naar het ziekenhuis, recht naar Rusty's kamer. Enkele weken later schreef hij een briefje naar de ouders, waarin hij hen alle steun beloofde. Rusty stierf enkele jaren later, als jonge tiener. De brief is nog steeds in het bezit van zijn moeder, als herinnering aan de tijd en moeite die Elvis nam voor haar ongeneeslijk zieke zoon.

Tony
Tony was amper 10 toen de dokters zijn familie het slechte nieuws moesten melden: hij had kanker, en de overlevingskansen waren heel klein. Ook al woonde Tony in Florida, hij moest verzorgd worden in het gespecialiseerde ziekenhuis van Memphis. Tony was, net als zijn moeder, een grote Elvisfan. Toen Elvis het verhaal hoorde, stuurde hij gehandtekende foto's op, en enkele persoonlijke brieven. Tony zou de strijd tegen de ziekte verliezen. Tot op de dag van vandaag bewaart zijn moeder de geschenkjes van Elvis. Maar haar mooiste herinnering, is de lach op Tony's gezicht toen hij kort voor hij in de coma wegzakte, nog telefoon kreeg van... Elvis. Tony leefde heel even weer op, terwijl Elvis aan de andere kant van de lijn sprak.

Onverwacht bezoek
Een ander verhaal gaat over een klein Indiaans meisje, wiens familiie in een auto-ongeval om het leven was gekomen, terwijl ze op weg waren naar een Elvis-concert in Russwood Park in Memphis. Elvis was compleet van slag toen hij het nieuws vernam, en besloot het kleine meisje te bezoeken. Hij reed naar het ziekenhuis, en zat uren bij haar bed. Bij het buitengaan gaf hij het ziekenhuis opdracht om alle facturen naar hem door te sturen.

Karen
Een ander meisje heette Karen, en was het slachtoffer van hersenverlamming. Karen was geen fan, maar werd het via haar verpleegster, Lena Canada. Lena vertelde zo enthousiast over de zanger die helemaal ànders was dan de anderen, dat Karen ondanks haar ziekte, een foto van die man moest zien. Het meisje raapte haar moed en kracht bij mekaar, en dicteerde vanop haar ziekbed een brief voor Elvis. Compleet onverwacht, viel er nauwelijks enkele dagen later een antwoord in de bus. Een paar dagen later nog één, en nog één... Elvis en Karen bleven brieven uitwisselen, tot het meisje in 1963, amper 10 jaar oud, overleed. De verpleegster was zo ontroerd door de hulp van Elvis, dat ze er een boek over schreef. Later, in 1980, werd de film "Touched by Love" op dat waargebeurde boek gebaseerd, met Diane Lane (Karen) en Deborah Raffin (Lena) in de hoofdrollen.

Geen terugbetaling
Twee jonge, Britse zussen maakten tijdens hun vakantie een drama mee. Ze hadden hun geld bij mekaar gespaard om samen met hun vader Elvis live mee te maken. Net op het moment dat ze tickets gekocht hadden, sloeg het noodlot toe. Hun vader overleed onverwacht. Elvis hoorde dat verhaal, en betaalde zelf de repatriëring en vliegtuigtickets én de begrafenis in Engeland. Later kreeg hij bericht dat de meisjes de kosten wilden terugbetalen, maar dat was zonder Elvis gerekend. “Niemand heeft me ooit proberen terug te betalen”, zei hij ontroerd. Hij liet weten dat hun poging meer dan genoeg was, en dat ze het geld voor andere dingen konden gebruiken.

Dure ring
Verhalen over Elvis’ vrijgevigheid zijn legio. Maar één keer verraste Elvis zelfs z’n beste vrieden. Op het einde van een concert in 1975, trok hij onverwacht een ring van 35.000 dollar van z’n vinger en gooide die in het publiek. Toen Vernon boos vroeg wat hij gedaan had, was de enige reactie van Elvis: “Ik voelde dat iemand dat geld hoognodig had, en die ring beter kon gebruiken dan ik.”

Kerstmis
Eén van de favoriete feesten van het jaar voor Elvis, was kerstmis. Terwijl Elvis er zorg voor droeg dat z’n vrienden, bandleden en familie een cadeautje kregen, schreef Elvis elk jaar ook een kerst-check uit ter waarde van 100.000 dollar. Dat geld kwam bovenop de 50.000 dollar die hij elk jaar aan lokale doelen in Memphis gaf. Onder de ‘gelukkigen’ waren ondermeer het Leger des Heils, YMCA, St Jude Ziekenhuis, March of Dimes.

4,5 miljoen dollar
Hoeveel Elvis tijdens z’n leven weggaf, is haast onmogelijk te achterhalen. Zeker is dat hij tussen 1957 en 1967 één miljoen dollar aan goede doelen weggaf. Cijfers van na 1967 tot 1977 zijn niet bekend, maar algemeen wordt aangenomen dat Elvis in die periode (met 1974 als topjaar) zo’n 1.250.000 dollar wegschonk aan noodlijdenden. De opbrengsten van zijn “natura schenkingen” (het jacht van president Roosevelt, auto’s en podiumpakken) wordt op 1,5 miljoen dollar gerekend. De benefiet shows (met de Pearl Harbor show, de show voor de slachtoffers van de orkaan in Tennessee, en Aloha from Hawaii als hoogtepunten) leverden samen een ruime 750.000 dollar op. Die bedragen alleen al, vormen samen een bedrag van 4,5 miljoen dollar.

En nu
De gulheid van Elvis is niet onbeantwoord gebleven. Jaarlijks schenkt EPE/Graceland een vast bedrag aan diverse goede doelen. Eén concreet project dat integraal met gelden van Graceland gesteund wordt, is the “Presley Housing”, een project dat armen de kans geeft om gedurende enkele maanden tot enkele jaren kosteloos in een bemeubelde woning te verblijven, tot hun situatie verbeterd is. Fanclubs over heel de wereld blijven geld geven, aan ‘bekende’ doelen zoals het Elvis Presley Trauma Center, het St Jude Hospitaal en de Elvis Presley Charitable Foundation. Of, zoals onze club, aan het kankerfonds.

Een man die zoveel goeds gedaan heeft, en tienduizenden (honderdduizenden) mensen tot lang nà z’n dood blijft aanzetten om anderen te helpen, IS een goed mens, die het grootste respect verdient. Of om een citaat te gebruiken van één van de TCB-muzikanten in Mol: “Don’t ever be ashamed to be an Elvisfan!”.