Met twee volle VITO-zalen, hebben zo’n duizend mensen op 15 en 16 mei kennis gemaakt met een ander facet van de muziek van Elvis. Het eerste grote event van dit jaar, heette “Elvis Classics”, een titel die de hele lading dekte. Joe Guercio, die zo’n 1.000 keer het orkest achter Elvis dirigeerde, kwam exclusief voor 2 concerten over naar Mol, om het Groot Harmonie-orkest van Rauw te leiden. Zelfs de Meester moest toegeven dat hij wat nerveus was, toen hij op de repetitie voor zo’n orkest stond. 75 topmuzikanten, 3 backing vocals, een ijzersterke ritme-sectie, één zanger en één legendarische dirigent: dat moést knallen. En dat deed het ook, vanaf de eerste noot. Nooit eerder werden in één show zoveel lange, warme staande ovaties gegeven, nooit eerder in Europa klonk de muziek van Elvis zo levensecht. “Bridge Over Troubled Water”, “My Boy”, … uitgevoerd door een mega-orkest, hoe kon dat mislopen? Vooraf had Joe gezegd: “Ik wil dat Elvis trots is op deze show. Het moet rocken en swingen, alsof hij naast me staat.” Na afloop was Joe zelf onder de indruk: “Dit is precies wat ik wou horen”, zei hij, “een mooier eerbetoon is ondenkbaar.”
De dagen na de Classics-shows kregen we liefst 48 reacties binnen. We kunnen ze onmogelijk allemaal plaatsen, maar allemaal schreeuwen ze om een herhaling. Ook lid-van-het-eerste-uur Johan Declef was erbij, en hij schreef volgend verslag:

Elvis Classics... is er een betere naam voor? Daar wij een eindje verder kwamen dan de gemiddelde bezoeker zondagavond waren we van de eerste vroege vogels in Mol. Alleen waren we niet, verre van, we hoorden zelfs getjilp (ook vroege vogels) uit Duitsland, Engeland en Nederland.
Eventjes de boetiekstand doorgewandeld, en het moet gezegd, het aanbod IS overweldigend, en het plezier waarmee je werd bediend en de lidkorting zijn extra troeven zonder meer. Je wordt bediend door Elvisvrienden, geen commerciële instelling.
Groot was onze verbazing toen daar plots een mannetje met base-ball-petje eventjes kwam snuffelen tussen de CD's. Zou het.., kan het... Jawel, Joe Guercio himself liet zich graag informeren over de verscheidene releases. Gek eigenlijk, zo vaak meespelen toen, en geen benul hebben waar je met je muziek opstaat... Michel, volleerd verkoper, liet Guercio zelfs enkele zeer zeldzame releases zien (en krijgen) en gaf hem de nodige info er graag bij. Al die tijd liep ons fototoestel duchtig mee.

Het interview op het podium viel best mee, al had ik wel het gevoel dat Joe niet zo'n prater is, en véél meer zou kunnen vertellen over die bewuste jaren dan hij prijsgaf. Het "knipoogje"-verhaal was dan wel weer leuk om weten. Toen iemand een technische vraag stelde over een arrangement van “Release Me” uit 1973, werd de vraag bondig afgewerkt, niet écht een bevredigend antwoord. Hier zat meer in.

Het concert zelf dan, de hoofdbrok. Ik was voorheen nog niet in de VITO geweest, en was aangenaam verrast door het gracieuze kader van de zaal. Perfect voor een "Classic" concert. Toen het orkest de boel op gang trok, werd meteen duidelijk dat het geluid perfect uitgebalanceerd was. Leuk om horen die 3 instrumentale nummers,maar het ontbrak iets. Het ontbrak aan een stem, die van Jenson Bloomer. Nu had Jenson bij een vorige gelegenheid ons zeker niet ontgoocheld, en ook zondag was hij in prima doen. Bloomers voordeel is dat hij op geen enkele manier tracht te imiteren. Geen geforceerde Elvis-stem, geen Elvis-bewegingen, en zeker – Godzijdank - geen Elvis-pakje.

Joe guercio mocht het 80-koppig orkest dirigeren en amuseerde zich rot. Je vroeg je eigenlijk af of hij wel iets nuttig deed, tot hij er met een plotse knip een geluidje bij liet horen, de magie van de Maestro. Véél te vlug was er de pauze, nu ja, de dorstigen (waaronder wij) hebben hun schade ermee kunnen inhalen. Het tweede deel beloofde nog meer vuurwerk, en we kregen het ook. Het geluid was loeihard maar haarscherp en loepzuiver, die unieke Presley-sound, die pure stage power, het magistrale gitaarspel van Tony Smith, waarschijnlijk een on-echte telg van James Burton.

Joe Guercio, hij genoot, en Jenson Bloomer ook (al ging hij tekstueel even de mist in bij Bridge). En wij, we genoten mee, kippenvel tijdens “The Wonder of You”, emoties bij “I’ll Remember You” en kicken bij “A Big Hunk of Love”. Nog eventjes liet Bloomers Opus Magnum “Hurt” de zaal ontploffen en de laatste rechtte lijn was ingezet. Bij “American Trilogy” voelde je zo het muzikale geweld in je en bij “Suspicious Minds” stond de VITO wéér op z'n kop. Classics een stijve bedoening, waar? Na een laatste ererondje viel het doek over een véél te korte avondshow.

Achteraf was Joe graag bereid onze spulletjes te signeren, en zelfs er complimentjes over te maken. Een kort praatje over de show en verscheidene foto's later, waren we terug aan de toog beland. Weet je, zei ik tegen m'n vriendin, we hebben weer wat meegemaakt, die kerel heeft met dé Elvis honderden concerten beleefd. Respect, respect!

Iets verder stond Peter te glunderen. “Peter jongen, bedankt.” Antwoord van hem: “Dan doen we dat nog eens over zeker?” Grààg! Deze 2 fans zullen er ook weer zijn.

NVDR: het team van ElvisMatters wil via deze weg opnieuw Alex Steurs en zijn Groot (koninklijk) Harmonie-Orkest danken voor een feilloze show en een uiterst aangename samenwerking. Ook dank aan Fonzy Reno, die als gast-vocalist de repetities mee vorm gaf.