Spots op Glen D. Hardin

Elvis-pianist Glen Hardin kreeg op zaterdag 5 september de volle spotlights op zich, bij de "Classic Elvis" show in het Duitse Wuppertal. Nu is een ontmoeting met een TCB-lid altijd iets om naar uit te kijken, maar als het kader dan ook als “klassiek” omschreven wordt, zijn we extra benieuwd.

Onze anderhalf uur durende rit bracht ons tot in een piepklein zaaltje waar vermoedelijk elke zaterdag stevige rockmuziek gebracht wordt, dat merkte je meteen aan de zwartgeverfde muren, de rokerige geur en de toog die wel héél dichtbij het podium stond. In het zaaltje telde ik een 150-tal stoelen, maar ik zag ook lange banken ingeval er geen plaats meer was op de stoelen. Uiteindelijk zouden er die avond iets meer dan 200 mensen binnendruppelen, dus had de organisatie de opkomst alvast goed ingeschat.

Glen was z’n hartelijke zelf toen we hem backstage ontmoetten, al maakte hij zich wat zorgen over de lange set die hij zou moeten spelen. Maar goed, hij kent ze van buiten, dus wat kon er mis gaan?

De Duitse band klonk lekker, en ook de stem zanger Eddie King leek te passen bij het geheel. Enig probleem was dat het podium zó klein was dat de muzikanten – live band, achtergrondzangers en mini-orkest – mekaar bijna van het schavotje duwde. Maar goed, kleinschaligheid heeft ook z’n charme. Na een uurtje toverde de organisatie een eerste verrassing uit de hoed: een 10-koppig zwart gospelkoor, dat geleid werd door een blanke ‘dirigent’. En ook hier bleef Glen Hardin op z’n pianokruk zitten en begeleidde hij het kleurrijke koor. Niet voor héél lang echter, want na drie nummers, rende Glen backstage en nam een andere pianist over. Het publiek reageerde verward: was het nu pauze, of toch niet? Terwijl enkele lichten aanfloepten, bleef het koor doorzingen. Beetje vreemd, maar we zeiden het al: kleinschaligheid heeft ook z’n charme.

Na een – dan toch officiële – pauze van een klein half uur, trok de live band het tweede deel op gang, met Glen weer vakkundig achter de toetsen. Zowat het halve live repertoire van Elvis werd er door gejaagd: Burning Love, Bridge, Hound Dog, Suspicious Minds, … Het liep tegen twaalven toen de show eindigde en velen wat verward achter bleven. Was dit nu een rommeltje, of was het integendeel een pretentieloos avondje leuke muziek maken? De waarheid ligt wellicht ergens in het midden. Leuk om een keer mee te maken, maar tegelijk niet onbegrijpelijk dat er nauwelijks 200 mensen opdaagden.