Exclusief: ElvisMatters sprak met DIXIE LOCKE

“Toen ik Elvis leerde kennen,
was ik de enige die op hem viel”

In september is het precies 55 jaar geleden dat Elvis zich aan Dixie Locke voorstelde. Het (toen nog) jonge meisje met kastanjebruin haar had een ‘soft spot’ gevonden in het hart van Elvis. Elvis en Dixie gingen samen naar dezelfde kerk, en het duurde niet lang of ze spraken ook in de week af, net voor of na school. In september 1952, lang voor er zelfs maar sprake was van de ster Elvis Presley, werden Dixie en Elvis al samen gesignaleerd, maar het duurde nog een jaar vooraleer ze zich ‘officieel’ verloofden. ElvisMatters zocht Dixie Locke op in Memphis, waar ze nog steeds woont, en had een exclusief gesprek met de vrouw die Elvis kende vlak vóór én vlak nà de doorbraak van The King of Rock ‘n’ Roll.
- Door Peter Verbruggen

Ook al is Dixie (nu 69) één van de weinige mensen die Elvis van zo dichtbij kende op het cruciale kantelpunt in zijn leven, toch heeft ze interviews steeds gemeden. Zelf zegt ze ons: “Ik heb veel dingen gelezen over Elvis waarvan ik gewoon weet dat ze gelogen zijn. Sommige ‘vrienden’ willen vooral zichzelf in de kijker zetten, en dus komen ze aanlopen met een compleet verzonnen verhaal. Dat klinkt misschien lekker, maar het laat een naar gevoel na. Niemand heeft er baat bij dat de waarheid verdraaid wordt.” Bovendien, zegt ze een paar keer tijdens ons gesprek, staat ze op haar privacy. We ontmoeten haar dan ook niet bij haar thuis, maar in een zaaltje in Memphis, waar ze de tijd neemt om naar mijn vragen te luisteren en vaak nadenkt vooraleer te antwoorden. Ze wil dat elk woord juist zit. En vooral: ze wil intieme zaken voor zich houden. Haar privé-leven, is alleen van haar.
Wellicht ook daarom, stelde Dixie zich al die tijd ‘low profile’ op. Pas in 1990, toen Elvis-biograaf Peter Guralnick een lang gesprek met Dixie had, leek ze het belang in te zien van een open gesprek, “om de fouten recht te zetten”. Guralnick nam het hele gesprek op op tape, en verwerkte het als leidraad voor zijn boek “Last Train To Memphis”: van de eerste gestolen kus aan de Rainbow Rollerdome, tot het aangrijpende afscheid van Gladys tijdens de begrafenis. Dixie wàs er gewoon voor Elvis. Een bijzonder gesprek, met een bijzondere vrouw.

Dixie, vooreerst héél veel dank voor de tijd die je neemt voor ons.
Met plezier. Ik ga zelden in op vragen tot interviews, maar als je uit Europa komt, wil ik gerust tijd voor je maken.

Meteen een hele stap terug de tijd in, naar september 1952, toen je Elvis voor het eerst ontmoette.
Wel, ook al heb ik een redelijk goed geheugen, ik kan je niet meer precies zeggen wanneer ik hem voor het eerst zag. September ’52 is erg goed mogelijk. Maar hij was toen amper 17, wellicht nog té puberaal om bij meisjes op te vallen. Maar onze ouders woonden niet zo ver uit de buurt, en we volgden dezelfde kerk, de First Assembly of God Congregation aan East McLemore. Er was dus geen ontkomen aan: vroeg of laten zouden we mekaar toch ontmoet hebben. Ik ben vrij zeker dat we elkaar voor het eerst in de kerk gezien hebben. Als de biografieën zeggen dat dat september ’52 was, wil ik dat best aannemen.

Had je meteen een boontje voor hem?
Ik denk het wel, zeker toen hij zich iets anders begon te kleden, en z’n haar anders dan de meeste jongens droeg. Zoiets merkt een tienermeisje snel. En van danaf wou ik ‘m echt persoonlijk spreken. En een avondje samen uitgaan, ja.

Was Elvis toen het type waar elk meisje op viel?
Neen, helemaal niet. Ik was de enige, denk ik (lacht). Mijn vriendinnen hadden meestal oudere vriendjes, die er ook veel ‘normaler’ uitzagen, als je begrijpt wat ik bedoel. De meeste van onze vrienden stonden zelfs wat argwanend tegenover hem, omdat hij zo bijzonder was. Hij was geen jongen die je voorbijliep en meteen weer vergeten was. Ik kan me goed voorstellen dat mijn vriendinnen me toen gek verklaarden dat ik met ‘Elvis Presley’ iets had. Ik kom uit een heel beschermend, katholiek milieu, en Elvis paste er niet echt in, door de manier waarop hij zich gedroeg en kleedde. De meeste jongens droegen Levi’s jeans met witte T-shirts en hadden opgeschoren haar. Elvis was net het tegenovergestelde: geen jeans of T-shirts, en opvallend lang haar. Toen al, droeg hij roze jasjes, en hield hij z’n haar met potjesvet samen. Je zou kunnen zeggen dat hij er ‘stoer’ uit zag, ondanks z’n leeftijd en tengere gestalte.

Wie vroeg wie uit?
Eigenlijk hebben we nooit formeel afgesproken om samen uit te gaan. Toen ik voor mezelf had uitgemaakt dat ik hem wel beter wilde leren kennen, stelde ik een klein plannetje op. We kenden elkaar natuurlijk via de kerk waar we elke zondag samenkwamen, maar dat was niet de plaats om hem met zo’n vraag aan te spreken, zeker omdat onze ouders erbij waren. Ook op school lukte dat niet: we gingen samen naar Humes High, maar in die tijd werden de jongens nog strikt gescheiden van de meisjes. Dus, op zekere avond, wachtten een paar van mijn vriendinnen en ik de jongens uit zijn klas op, aan de uitgang van de school. We zeiden, luid genoeg zodat Elvis het zeker zou horen, dat we die avond gingen skaten, en dat we er om 7 uur zouden zijn. Een ander plan had ik niet, maar Elvis had de hint begrepen en klokslag 7 uur stond hij daar. Wat onwennig, maar ik ging meteen naar ‘m toe en zei dat ik blij was dat hij gekomen was. Ik stelde me ook nog voor, maar hij reageerde meteen: “Ik wéét wie jij bent, Dixie…” Het werd een gezellige avond, en hij stelde voor om me naar huis te begeleiden. Dat was ons eerste afspraakje, zo je wil. Nadien zagen we elkaar bijna elke dag, en wandelden we samen naar huis, hand in hand. Verliefde tieners, hé.

Wellicht had hij geen gitaar bij, die eerste avond?
(lacht) Nee, dat deed hij véél later pas, in de films. In dat opzicht, gedroeg hij zich zoals elke 17, 18-jarige.

Hoe zag een typische uitgaansavond met Elvis eruit, vóór hij bekend werd?
We kwamen beiden uit heel bescheiden katholieke gezinnen, en hadden nauwelijks geld. Dus brachten we de avonden meestal door bij zijn ouders of, vaker nog, bij mij thuis. Ik had drie zussen, en in het huis naast ons woonden nog eens drie neven, dus was er altijd wel volk in de buurt om mee te praten, of een Pepsi te drinken. Het was heel relaxed allemaal, en het voelde goed aan. Af en toe gingen we naar een openluchtfilm in Memphis, en heel uitzonderlijk gingen we om een hamburger in een klein cafeetje waar een oude jukebox stond – maar dat was héél uitzonderlijk, omdat we vaker geen, dan wel geld hadden.

In Amerika, anders dan in Europa, is het de gewoonte dat schoolkoppeltjes mekaars ring dragen. Was dat bij jullie ook?
Zeker. Nadat we al een tijdje samen waren, vroeg hij of ik zijn Humes Highschool-ring wilde passen. Natuurlijk, want we waren toch ‘samen’? Die ring heb ik zeker drie jaar gedragen, misschien nog langer.

Je was er ook bij toen hij in mei 1954 solliciteerde voor een plaatsje in het Songfellows quartet.
Zeker. Hij wilde dat ik erbij was. Misschien om me nog eens te tonen dat hij echt kon zingen, of omdat hij extra steun nodig had. Maar zoals je weet, vonden ze hem niet goed genoeg. Zijn stem was te ‘dun’, vonden ze. Hij mocht twee nummers proberen, tot Eddie Bond, de leider van het kwartet, hem zei: ‘Jongen, geef je job niet op, want een zanger ben je niet.’ Elvis was er het hart van in. Ik lees nu dat hij boos zou opgestapt zijn, en zelfs zijn gitaar in een hoek gooide. Maar dat is compleet gelogen. Ten eerste hadden we zijn gitaar niet meegebracht, en ten tweede wàs Elvis helemaal geen roeper. De weg terug naar huis was heel stil, en ik moest hem vooral moed inspreken. Hij was gekrenkt, zeker, maar hij wist ook dat het leven niet eindigde bij één afgewezen auditie. Trouwens, amper 2 maanden later probeerde hij het opnieuw, bij Sun. Het was ook helemaal niet zo ongewoon dat we samen naar zulke afspraken gingen. We waren een koppel. Ook toen Memphis afscheid nam van de twee Blackwood Brothers die in een vliegtuigcrash het leven lieten in juni 1954, waren we samen op de plechtigheid in het Ellis Auditorium. Onze relatie was heel serieus.

Je leerde elkaar pas echt kennen toen jullie nog school liepen, maar toen Elvis zijn eerste single opnam, was hij truck chauffeur.
Klopt. Vlak nadat hij afstudeerde, kon hij als chauffeur aan de slag bij Crown Electric Co. Hij was er niet alleen chauffeur, maar deed er allerhande klusjes. Zijn ambitie toen, was bij die firma aan de slag te kunnen als electricien. Daar was in die tijd veel vraag naar, en het loon was beter. 's Avonds, na het werk, las hij boeken en schoolde hij zichzelf wat bij. Niemand doe toen wist wat hem te wachten stond, en Elvis wilde voorbereid zijn op zijn taak als vader van ons gezin. Hij zou trouwens een héél goede electricien geweest
zijn: Elvis hield van precisie. Het moest goéd zijn, voor hij over zijn werk tevreden was.

Was je ook bij hem, toen Dewey Philips zijn eerste plaat speelde op WHBQ Radio?
Neen. Ik was toen op familiebezoek in California, waar hij een telegram naartoe stuurde. Er stond: 'They're playing my records on the radio!'. Ik wist dus wel wat er gaande was, maar had geen idéé hoeveel aantrekkingskracht dat nummer had. Hij kon het niet geloven dat DJ's dat nummer wilden spelen, laat staan dat het een hele generatie jongeren op de been zou brengen.

Heb je het telegram gehouden?
Neen, en daar heb ik ook niet zoveel spijt van. Het was zijn allereerste erkenning als zanger. Ik weet nu dat het een historisch document zou zijn, maar zo dacht ik er toen natuurlijk niet over. Achteraf bekeken, was het ook het eerste document van de nieuwe weg die hij insloeg, en ons uit elkaar zou halen.

De meest bekende foto van jou en Elvis dateert van 1955, op de High School Prom…
Achteraf bekeken, was het een grappige situatie. Ik zei je al dat mijn vriendinnen aanvankelijk heel afwijzend tegenover Elvis stonden. Niet tegenover hem zélf, maar tegenover de manier waarop hij zich kleedde, en zich onderscheidde van anderen. Ook mijn moeder wist niet wat ze met me moest beginnen. De eerste keer dat hij bij me thuis kwam, verbood mijn moeder ons om samen buiten te gaan. Ze wilde eerst weten wie hij écht was, hoe die ‘rare kerel met een roze jasje’ dacht en sprak. Pas later is ze ontdooid, maar ik mag niet zeggen dat ze van,af dag één héél blij was met het vooruitzicht dat Elvis Presley in de familie zou komen. Later veranderde dat, toen ze begreep hoe zachtmoedig Elvis in werkelijkheid was. Bij de Prom was de situatie helemaal anders. Iedereen wist dat hij een plaat had opgenomen, en hij was zeker in Memphis een lokale beroemdheid geworden. ‘Die jongen met de bakkenbaarden’, weet je wel. Iedereen wilde hem van dichtbij zien, sommigen vroegen een handtekening, of deden alsof ik er niet bij was. Het verschil met amper een jaar eerder was onbeschrijflijk. Daarom heb ik ook een bitterzoete herinnering aan die avond. Het was fantastisch om met Elvis naar het feest te gaan, maar de andere meisjes drongen zich zo hard op, dat ik me wat buitengesloten voelde.

Je zag Elvis bijna dagelijks, en je hoorde hem ook zingen.
Zeker, ik hoorde hem elke dag.

Wanneer dacht jij voor het eerst dat hij zoveel talent had dat hij kon doorgroeien als zanger?
O, ik begreep meteen dat hij talent had, en dat hij hield van zingen. Dat – onder andere – maakte hem ook zo speciaal. Vernon en Gladys hadden een bruine, oude piano en Elvis schoof z’n stoel er vaak bij. Op weekends nam hij vaak z’n gitaar mee, als we naar het park wandelden. Ik wist dus dat hij talent had, zeker, ik begreep alleen niet dat hij ooit zo immens populair zou worden. De avond van de Prom, schrok ik al van al die aandacht – en dat was nog vóór hij bij RCA onder contract ging.

Geloofde je dat hij ooit een superster zou zijn, zoals hij zelf voorspelde?
Jazeker. Daar twijfelde ik niet aan. Ik heb nooit geloofd dat hij een wereldster zou worden, maar met zijn talent en looks, zou hij, zeker in die tijd, goed geld hebben kunnen verdienen in het Zuiden van Amerika. Vergeet ook niet dat we over de vroege fifties spreken, toen er niet één wereldvedette bestond. Hoe zouden we dan hebben kunnen voorspellen dat Elvis, mijn vriendje van op school, zo groot zou worden…?

Terugblikkend op je jaren met Elvis: wat is je favoriete herinnering?
Ik heb niet één bepaalde avond die er uit springt. Ongeveer 7 maanden voor hij zijn eerste single opnam, That’s All Right Mama, waren we wellicht ‘officieel’ verloofd, ook al hebben we dat nooit zo uitgesproken. Maar ik droeg zijn ring, en op school wist iedereen dat we een koppel waren. Die periode, dat is waar ik het liefst aan terugdenk: alles was zo gewoon toen, en we liepen bij onze ouders langs zoals elk jong koppel doet. Het waren ook de maanden waar hij alles probeerde om z’n stem te laten horen bij mensen uit de ‘business’: platenfirma Sun in Memphis; dat Songfellows Quartet; … ik keek ontzettend op naar hem. Later, toen iedereen een stukje van hem wilde, voelde ik dat we stilaan onze eigen weg begonnen te gaan. Dat is minder aangenaam om aan terug te denken. Het was fantastisch voor hem, maar tegelijk voelde ik dat mijn droom om samen met Elvis een gezin te stichten, als zand door m’n vingers weggleed

Je werkt nu nog steeds als assistente bij de First Assemblee of God, dus heeft het geloof een erg grote betekenis voor je.
Inderdaad.

Hoe zou je Elvis vanuit religieus standpunt omschrijven?
Toen ik hem leerde kennen, was hij een overtuigd Christen. Hij las de bijbel en sprak over God en de bijbel met zijn ouders en mijn ouders. Hij was heel nieuwsgierig naar God. Hij geloofde rotsvast in God, maar tegelijk was hij ook op zoek naar antwoorden en sprak hij vaak met de pastor van onze gemeenschap, naar wie hij ontzettend opkeek. Elvis wist dat de Heer plannen met hem had, en legde zijn leven in Zijn handen.

Na de release van de eerste single, werd zijn leven ondersteboven gegooid. Hoe veranderde hij?
Hij veranderde niet van de ene dag op de andere. Stapje na stapje werd hij in de muziekindustrie gezogen, en ik ben zeker dat hij snel besefte dat anderen een groot deel van zijn leven zouden bepalen. Hij is, voor zover ik weet, altijd diep gelovig gebleven, al kon hij natuurlijk niet elke zondag naar kerk gaan. Maar op de momenten dat onze families elkaar zagen, werd er gebeden, en werd de Heer geprezen met muziek. Pianogospels, vooral. Op persoonlijk vlak, groeiden we langzaam aan uit mekaar. Hij had steeds meer verplichtingen en we zagen mekaar niet elke dag meer, later zelf niet meer elke week. Zoiets begint onschuldog en haast onopgemerkt, maar na een tijdje besef je dat je elkaar meer niét ziet, dan wel. Dan is het moeilijk om je relatie overeind te houden. We hebben geprobeerd, hard geprobeerd, maar het lukte niet. Stilaan dreven onze werelden uit mekaar. Bovendien boekte zijn manager hem ook in night clubs, waar toch ‘ander volk’ kwam dan de mensen waar wij als diep-gelovige families mee geassocieerd wilden worden. Vernon en Gladys waren zelf ook niet heel gelukkig met de wending die Elvis’ leven nam, maar ze aanvaardden het. Mijn moeder was strikter: ik mocht niet alleen naar die night clubs gaan, en de weinige keren dat ze meeging, was ze niet echt onder de indruk. Met zijn roem, kwam Elvis bij mensen en plaatsen terecht die vér van ons stonden. En toen hij ook nog eens naar Hollywood trok, wist ik dat het helemaal gedaan was tussen ons.

Hoelang ben je dan samen geweest?
Twee en een half jaar. We kenden elkaar langer, maar we waren twee en een half jaar verloofd.

Wie maakte het uit?
Niemand. We wisten alletwee dat onze levens niet meer samenliepen. Elvis had geen privé-leven meer, en ik voelde me niet meer thuis in zijn wereld. We hebben er samen over gesproken, begin ’56 was dat, en er kwamen bij beiden tranen los want we zagen mekaar nog innig graag, maar Elvis kon al zijn dromen niet laten vallen om zich weer als een gewone jongen uit Memphis te gedragen en meubelverkoper te worden, zoals zijn mama het graag had gewild. In dat gesprek hebben we mekaar omhelsd, gekust en geknuffeld. Maar toen hij me thuis afzette, wist ik dat het uit was. Ik wilde zijn carrière niet in de weg staan, en Elvis wilde weg uit de armoede waarin hij was opgegroeid. Er is geen seconde ruzie geweest. We begrepen gewoon dat het zo niet verder kon. We bleven vrienden en belden nog vaak, maar we zijn niet meer samen uitgeweest.

Wanneer zag je Elvis het laatst?
In augustus 1958, toen zijn moeder gestorven was. Hij belde me, en wilde me zien. Eén van zijn medewerkers kwam me thuis ophalen en zette me aan Graceland af. De dagen voor en na de begrafenis was ik op Graceland, van ’s ochtends tot ’s avonds. Toen hij weer naar Fort Hood vertrok, heb ik hem uitgewuifd. Nadien volgde ik hem via z’n films en platen, maar we hebben geen persoonlijk contact meer gehad.

Was je close met Gladys?
Heel erg. Ze leek erg op mijn eigen moeder. We waren vriendinnen, en ik zou het niet erg gevonden hebben als we ons hele leven via een familieband samen waren gebleven. Ik erger me aan de verhalen die over haar de ronde doen, als zou ze op het einde van haar leven enkel nog geluk in drank hebben gevonden. Dat was niet zo. Ze was trots als een moeder kon zijn op haar zoon, en ze ontwaakte elke ochtend in een droom. Ongetwijfeld heeft ze heel eenzame avonden gehad, toen Elvis weer eens ‘on the road’ was, maar ik ken haar goed genoeg om te weten dat één telefoontje van Elvis haar hele dag opklaarde. Als Elvis gelukkig was, was zij dat ook. Ik ben er wel zeker van dat zij een ‘balancerende’ rol speelde in de carrière van Elvis. Ze voelde wat hij wou, en begreep dat zijn carrière hem vaak uit huis hield. Dat was een verschil met mij, besef ik nu. Ik gunde hem zijn succes ook, maar in mijn toekomstbeeld, zou hij om 9 uur ’s ochtends gaan werken, en om 6 uur weer thuis zijn. Dat kon natuurlijk niet, maar ik bekeek de situatie door de bril van een tiener.

Hoe heb je vernomen dat Elvis overleden was?
Via de radio.

Was je op zijn begrafenis?
Nee. Ik had een gezin, en mijn jaren met Elvis lagen in ’77 twintig jaar achter me. Bovendien vreesde ik dat het ‘een kermis’ zou worden, waar ik me niet thuis voelde.

Wat denk je van de massale fan-reacties vandaag? Het lijkt alsof Elvis nooit groter was dan nu.
Weet je, ik kijk er met grote ogen naar. Aan de ene kant besef je nu pas hoe immens groot zijn impact op de wereld was, maar aan de andere kant zie ik achter elke foto van Elvis nog altijd de jongen, die me ’s avonds thuis oppikte en weer afzette. Ik heb wel een boodschap voor die vele honderdduizenden fans over de hele wereld. Als je Elvis wil horen zoals hij écht was, luister dan naar zijn gospels. Dat is de muziek waarin je zijn hart hoort spreken. Elvis was een man met kwaliteiten en gebreken, en hij zou het nooit begrepen hebben dat hij als een soort held aanbeden zou worden. Hij wilde succesvol zijn, maar hij zette zich nooit boven de anderen. Misschien is dat wel de reden waarom hij nu nog steeds nieuwe generaties aanspreekt. Hij was een uitzonderlijk getalenteerd artiest, maar in zijn gospels hoor je nog altijd die nederigheid, en het respect voor God. Dàt is Elvis voor me. En ik ben zeker dat hij zo zou herinnerd willen worden.