Het was voor de insiders uit de Elvis-wereld geen donderslag bij heldere hemel, toen op 4 maart het nieuws bekend raakte dat Charlie Hodge op 71-jarige leeftijd de strijd tegen de ziekte met de grote K verloren had. Immers, Charlie had zijn vrienden in januari zelf al opgebeld. Persoonlijk, voor een kort gesprekje. Het was zijn manier van 'afscheid' nemen. Niet via een anoniem mailtje. Maar hartelijk, warm en direct…. Wie in januari 2006 gebeld werd door Charlie, behoorde tot z'n échte vriendenkring.
Charlie betekende veel méér voor Elvis dan een 'gewone vriend'. De twee ontmoetten mekaar al in 1956 bij de show van Red Foley. Later, op 30 september 1958, zagen ze mekaar weer toen de USS Randall koers zette richting Bremerhaven voor de “Duitse” legerdienst van Elvis... en Charlie. Daar en toen, op die boot, ontstond een vriendschap voor het leven. Charlie leek er àltijd te zijn. In Graceland, in de Lisa Marie, op het podium, zelfs in de studio. Charlie was de enige muzikant op het podium wiens instrument niet versterkt was. Maar de enige ook die, soms meer dan Elvis zelf, de songlist van shows bepaalde. Wat overigens niet altijd door iedereen in dank werd afgenomen.
Met Charlie Hodge verlaat één van de meest spraakmakende en flamboyante mensen uit de Elvis-entourage deze wereld. Wat blijft, zijn duizenden foto's, talloze interviews, onuitwisbare herinneringen en honderden CD's met de onsterfelijke woorden: “The guy that gives me my water and my scarves, his name is Charlie Hodge”.
Het was een voorrecht om Charlie te kennen.
Het ga je goed, General Flunky.
Zeg Elvis hoeveel we van hem houden.