Toen het muzikanten-vliegtuig op 16 augustus 1977 – 29 jaar geleden deze zomer – een onverwachte landing maakte in Pueblo Colorado, kreeg de band van Elvis te horen dat The King niet meer was. De man die hen het slechte nieuws moest melden was Marty Harrell: bass-trombonespeler in het orkest, en eerste vervanger van Joe Guercio. We belden Marty op bij hem thuis, waar hij compleet verrast werd door een telefoontje uit het verre Europa.

Laat ons beginnen bij het begin: wanneer ontmoette je Elvis voor het eerst?
Ik geloof dat het 1969 was, of 1970. Ik speelde in het orkest van Joe Guercio, in het Hilton hotel. Toen we hoorden dat Elvis voortaan met ons wou werken, was het maar een kwestie van tijd voor we hem ontmoetten. Een paar dagen voor het begin van zijn volgende concertreeks, kwam hij naar de repetitie. Na die Vegas-shows, werden Pat Houston, de lead-trompettist, en ikzelf gevraagd om mee ‘on the road’ te gaan met Elvis.

Elvis speelde dus niet met dezelfde orkestleden in het Hilton als on the road?
Neen, niet in het begin. Wanneer we on the road gingen, wijzigde de bezetting. Later bleef die groep min of meer ongewijzigd. Er was ook een verschil in aantal. Bij de Vegas-shows gebruikte Elvis het hele orkest, 40 man sterk. Daar waren violen bij, het hele arsenaal. On tour was het orkest bijna de helft kleiner, en werkten we haast uitsluitend met koperblazers.

Wat me vaak verbaast op sommige foto’s in het Hilton, is de samenstelling van het orkest. Op sommige foto’s zie je zelfs een harp. Ik bedoel maar: een hàrp, bij rock ‘n’ roll shows…
O, zeker: dat was Elvis helemaal. Ik heb vaak nagedacht over zijn succes, en waarom uitgerekend hij de nummer één was. Daar zijn duizenden verklaringen voor, met zijn enorm talent voorop, maar een andere verklaring is dat Elvis werkte met de beste muzikanten in hun genre. Ze waren stuk voor stuk professioneel bezig, en zeer ervaren. Kijk maar naar de TCB-band, die de beste ritmesectie ter wereld was. Dan had je de gospelgroepen, zowel mannelijk als vrouwelijk, en daarbij nog eens de operastem van Kathy Westmoreland: het was een enorm breed muzikaal veld waarop hij werkte: daar ligt, denk ik, de basis van zijn succes in the seventies.

Over foto’s gesproken: op sommige beelden zie je – zeer vreemd – vaak een derde gitarist en een tweede bassist àchter de TCB Band, en voor het orkest.
Well… als de huis-band van het orkest er was, was er geen reden om hen niet te laten meespelen. En dus hebben we inderdaad shows gedaan met 2 bassisten en 3 gitaristen.

Je speelde bass-trombone in het orkest van Joe Guercio, maar het gebeurde wel vaker dat je zélf de show dirigeerde.
Dat klopt. Joe was de muziek-manager voor de Hilton, en soms moest hij in Vegas zijn wanneer er een nieuwe show onder zijn leiding begon, terwijl Elvis aan de andere kant van het land speelde. In zulke gevallen, nam ik over. Vooral in 1977 gebeurde dat vaker.

Op 16 augustus was jij degene die het slechte nieuws moest brengen aan the Sweets, Kathy, the TCB Band… Waarom werd jij gevraagd om hen te vertellen wat er was gebeurd?
Het was een rare dag. Ik zou die avond opnieuw dirigeren, en was dus een beetje ‘in charge’. Ik had net iedereen aan boord gecheckt: waren we niemand vergeten, waren de instrumenten aan boord, dat soort zaken. We waren net opgestegen richting Portland Maine, toen de steward me opzocht. Hij vertelde niet wat er aan de hand was, maar de piloot had hem gevraagd me naar de cockpit te brengen. Ik had geen idee waarom. Ik weet nog dat ik bang uit het raam keek, uit vrees dat we zouden crashen. Waarom zou een piloot me anders nodig hebben? In de cockpit zet de piloot me dat hij orders had gekregen om terug te keren naar Vegas. Ik had nog steeds geen idéé, en zei: ‘doe dat niet, anders missen we de show vanavond.’ Uiteindelijk vroeg hij of het OK was als hij in het volgende stadje met een landingsbaan het toestel kon neerzetten. Daar, in de verkeerstoren, belde ik natuurlijk meteen naar het hoofdkantoor in Vegas. Toen wist ik het, natuurlijk. Elvis was die ochtend gestorven. Het was dus mijn droeve taak om terug naar het vliegtuig te gaan, en iedereen te zeggen wat er was gebeurd. Ik vroeg iedereen om uit te stappen, en te verzamelen op het tarmac. Daar heb ik het slechte nieuws verteld. Het was heel emotioneel, dramatisch, bijna. Elvis was zo’n fantastische man om mee te werken. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik vóór hem werkte. Ik werkte mét hem. Iedereen op het podium voelde mekaar aan als familie. Daarom was zijn dood ook zo overweldigend.

Wat is je leukste herinnering aan Elvis?
O, er zijn er heel wat hoor. De leukste herinnering, was de avond toen ik voor de eerste keer het orkest moest dirigeren, in Baton Rouge, Louisiana. Ik was bloednerveus – wat wil je, de eerste keer als orkestleider bij een Elvisshow? Ik stapte op het podium, keek naar de mensen van het geluid, het licht, om zeker te zijn dat alles ok was. Het licht dooft, en de spotlights worden in mijn richting gedraaid. De blazerssectie staat recht, en op het moment dat ik teken doe om ‘Also Sprach Zarathustra’ in te zetten… gebeurt er niets. Er kwam geen noot, niks, complete stilte. Het koud zweet brak me uit. Wat gebeurt er? Ik wist niet waar ik het had. Tot ik achter het gordijn naast het orkest Elvis zie, die haast dubbel plooide: ik hàd het moeten weten: Elvis had de blazerssectie gevraagd om niét te spelen, en Pat Houston speelde het spelletje graag mee… Ik verdenk hem er nog steeds van dat hij met dat idee naar Elvis is gestapt.(lacht). De volgende show, was het mijn beurt. Pat had een vreselijke afkeer van vis. En dus, net voor de show, stopte ik een rauwe oester in zijn trompet. (giert het uit). Dat waren fantastische momenten. On the road konden zulke grapjes wel. Maar we wisten natuurlijk ook wanneer het bloedserieus moest zijn. De Aloha-show is daar zo’n voorbeeld van. Elvis had er nooit beter uit gezien, zijn stem was fenomenaal, hij stond toen echt aan de top van zijn carrière. Maar ook nadien bleef zijn stem ijzersterk. Ik heb hem, in al die duizend concerten, nooit één valse noot horen zingen. Hij was niet klassiek geschoold, maar zijn stem kon alle genres aan. Dat is een andere reden waarom hij zo uniek is. Hij had zelfs operazanger kunnen worden, als hij dat had gewild.